Aan het eind van de middag loopt Ben Christophers al een beetje rond in Rotown waar hij pas om kwart voor tien zal gaan optreden. Ook het tourleven van een singer/songwriter gaat niet altijd over rozen en bestaat voornamelijk uit wachten, maar dan wel in je eentje. Toch is er elke avond weer die climax die je hopelijk met veel publiek gaat beleven. En Rotown is vanavond goed gevuld; er staat zelfs een bescheiden rij. Ben laat even op zich wachten maar komt dan breed lachend op. Al drie albums lang schrijft hij zeer persoonlijke liedjes die ingevuld worden met gitaar en veel piep en knor elektronica, bijeengehouden door zijn engelachtige zang. Vanavond speelt hij veel nieuwe liedjes van zijn laatste album maar ook opvallend veel nummers van zijn debuut, My Beautiful Demon. Helemaal geen slechte keuze want die nummers zijn nog steeds ijzersterk, getuige My Beautiful Demon en Stay, die de zaal letterlijk muisstil krijgen. De elektronica uit zijn laptop komt voor de verandering eens niet kil over maar past perfect bij de sfeer die hij neer wil zetten. Zelfs een stevige housebeat werkt niet vervreemdend in zijn nummers. Als een soort tovenaar bedwelmt hij met zijn stem het publiek, om vervolgens tussen de nummers door in het Nederlands te zeggen dat hij het ‘gezellig’ vind (het blijkt zijn favoriete Nederlandse woord). Voeg daarbij een spontaan ingezet ‘Happy Birthday’ voor een jarig meisje uit het publiek, en je hebt de harten van het Rotterdamse publiek gestolen. Voor een toegift wordt dan ook luidkeels geroepen en die krijgen we. Ben nodigt iedereen uit om na het concert nog even te komen praten, voor iedereen last hij twintig minuten in, grapt hij. En zo ben je op tour toch niet zo alleen… Verdoofd verlaten we de zaal, bijna vergetend dat gisteren Theo van Gogh is vermoord en president Bush nog vier jaar de wereld gaat regeren.