5 december. De eerste dag als Grote Prijswinnaar. Geen Sinterklaas voor mij dit jaar. Wel een beker zo groot dat ik hem bijna niet serieus kan nemen. Nog nagenietend van onze overwinning, toch wel een beetje in een roes breng ik de dag door met koffie drinken, mailtjes lezen, en natuurlijk moeten de bloemen in een vaas. Ik ben er niet helemaal ongeschonden vanaf gekomen. S' nachts was ik al badend in het koude zweet wakker geworden. Mijn hoofd knalde bijna uit elkaar. Griep. Waarschijnlijk had ik me iets te druk gemaakt die dag. De wekker was al om half zeven afgegaan. Ik moest als eerste soundchecken en dat betekende dat ik om half tien in Paradiso moest zijn. Martijn zat al op me te wachten. We krijgen de kans om alledrie de liedjes even door te spelen. Meteen is het geluid goed. En meteen is het gevoel goed. Hoe gaaf is het om midden in Paradiso achter een vleugel te zitten? Heel gaaf. Half 2. Erik van den Berge mag als eerste. Erik is goed. Hij speelt mooie liedjes zittend op zijn zitzak. Zijn geluid is wat rommelig, maar eigenlijk past dat wel bij hem. Na twee liedjes merk ik dat de Charlie Dée fanbus wat laat is en nu pas binnen druppelt. Na drie mensen gezoend te hebben en wetende dat er nog zestig komen besluit ik toch maar om gewoon beneden in Paradiso waar onze kleedkamer is ingericht, mijn beurt af te wachten. Daar is het warm. Te warm. In ieder geval voor nerveuze singer-songwriters. Martijn en ik spelen pas als laatste. En dan komt toch eindelijk dat moment. Ik had zo lang moeten wachten dat de ergste zenuwen plaats hadden gemaakt voor ongeduld, en ik stond te poppelen om te gaan spelen. Het was echt te gek. Iedereen was muisstil. Ons geluid was super. Martijn zat voor me. Het was zo'n lekker moment. Martijn en ik weten zo goed wat we aan elkaar hebben. Voor mij voelde wij als een blok, en ik was helemaal op mijn gemak daardoor. En toen wonnen we ook nog! Allebei in de prijzen. Helemaal te gek. Superblij zijn we ermee. En nu is het weer zondag, twee weken verder. Vanuit mijn ooghoek zie ik die gigantische beker blinken. "Het is toch geen wisselbeker?" heeft mijn geliefde al bezorgd gevraagd. Hij vind hem prachtig. Ik vind hem zo lelijk dat tie mooi wordt. Tot nu bevalt het me goed als groteprijs-winnaar. De telefoon rinkelt en rinkelt en de optredens lopen binnen. Ook de pers en muziekminnend Nederland laten van zich horen. Niet altijd even positief of symphatiek, maar ach, dat hoort erbij. Charlie is dus blij. Ik ga gewoon lekker verder waar ik gebleven was. Morgen weer de studio in. In maart hoop ik een prachtig album af te leveren. Wie weet tot dan! Groet. Charlie Dée. Foto's Daniel Baggerman www.danielbaggerman.com