Stukafest was op 13 februari voor de 13e keer in Enschede. Voor het festival zijn 16 studentenhuizen omgetoverd tot unieke, knusse podia waar je kunt genieten van verschillende acts: muziek, dans, cabaret, poëzie, literatuur en theater, het is er allemaal. Wij van 3voor12 hebben de avond met verschillende muzikale acts doorgebracht, dit is wat wij ervan vonden.

Stukafood: Isabelle Wolff @SAMSAM

Voordat het festival echt begon, had je de optie om samen met andere deelnemers te komen eten bij SAMSAM. Je kon kiezen uit verschillende gerechten en tijdens het eten kon je genieten van Isabelle Wolff. Een geoefende zangeres afkomstig uit Duitsland en afgestudeerd aan het conservatorium in Enschede. Isabelle trad tijdens het eten twee keer op, de eerste ronde hebben wij helaas gemist maar bij de tweede zijn we erbij.

Het is aardig druk in de serre van het restaurant wanneer Isabelle zich klaar maakt om te gaan spelen. Opvallend is dat ze haar schoenen uit doet voordat ze begint, ze neemt nog even een slokje water en gaat op een barkruk zitten. "Ik begin vanavond met een cover en ik weet zeker dat jullie hem allemaal kennen," zegt Isabelle terwijl ze begint met het spelen van Back to Black van Amy Winehouse. Een cover van Amy Winehouse is natuurlijk erg gedurfd maar Isabelle doet het nummer geen kwaad. Ze zingt zuiver en veel mensen laten even hun vork liggen om te kijken naar de zangeres. Helaas heeft niet iedereen door dat ze is begonnen want het geklets wordt niet veel zachter.

"Het tweede nummer dat ik ga spelen heb ik geschreven in Marrakesh, toen had ik speciale connectie met iemand, je weet wel hoe dat gaat," zegt Isabelle terwijl ze in het Duits begint te zingen. Ze begeleidt zichzelf op haar akoestische gitaar. Na nog een aantal eigen geschreven Duitse songs, begint ze met haar laatste nummer. Het is weer een cover, Chasing Cars van Snow Patrol.

Ronde 1: Lauringer @Huize Pauperzicht

Voor de eerste ronde gingen we kijken bij Lauringer. Een singer-songwriter uit Oostenrijk maar die al twee en half jaar in Enschede woont. Het is gezellig knus in Huize Pauperzicht, gezellig is het favoriete woord van Lauringer dus dat herhaalt ze meerdere keren tijdens het optreden.

"Normaal speel ik met band maar vanavond speel ik de akoestische versies," zegt Lauringer vanuit de vensterbank waar ze zit. Het is nu helemaal vol in de studentenkamer, Lauringer heeft twee van de drie rondes uitverkocht en wanneer ze begint met het spelen van Australia maakt ze het helemaal waar en vraag je je af waarom die derde ronde nog niet is uitverkocht, nu bleek dat nog maar om 1 kaartje te gaan. Haar teksten zijn erg goed en ze zingt mooi. "Australië is het land waar ik naartoe ga als het in Europa niet gaat lukken". Vervolgens speelt Lauringer het nummer Little Secrets, een nummer over verkeerde beslissingen, slechte communicatie en hoe ze daaroverheen kwam door middel van muziek. Lauringer wisselt zuivere hoge tonen af met een heel eigen zang waarin ze stopt met spelen en op een muzikale manier zegt waar het op slaat. Dit doet ze nog meer bij haar volgende nummer I’m A Good Catch. Tussendoor speelt ze nog Green Park wat gaat over hoe haar soulmate tegenover haar in de trein zat en vervolgens uitstapte en ze hem nooit meer zag.

"Ik ging twee weken alleen op tour en ik ben nogal een prater dus hoe moest ik dat ooit overleven, toen bedacht ik me dat ik vroeger altijd koekjes bakte om vrienden te maken, ik heb dit de hele tour volgehouden en ik heb voor jullie ook koekjes gemaakt". Het publiek reageert erg enthousiast wanneer Lauringer chocolat chip cookies naar ze begint te gooien. Terwijl iedereen de koekjes aan het eten is, speelt ze haar nummer Too Many Times waarin ze halverwege erg ongemakkelijk een kazoo van haar gitaar pakt, hem vlug in haar mond probeert te stoppen en begint te spelen, het publiek grinnikt een beetje hierom. Wanneer ze klaar is met spelen spuugt ze het instrument nonchalant naast zich neer waarop het publiek in de studentenkamer nog harder moet lachen. Het laatste nummer dat ze speelt heet Pen Friends over een penvriend die niet meer terugschreef. "Fijne avond, ik vond het erg gezellig."

Ronde 2: Bovenste knoopje open @Huize Hobbeldehoy

Huize Hobbeldehoy is al helemaal klaar voor de tweede ronde, de discolamp staat aan, het bier staat koud en de instrumenten (een basgitaar, een elektrische gitaar, een akoestische gitaar, een drum, een viool, een cello en een keyboard) staan klaar om bespeeld te worden. Zachtjes begint Bovenste Knoopje Open met spelen, de band lacht tussendoor nog even en wanneer een van de frontmannen zegt: "Hallo Huize Hobbeldehoy in Enschede, stad van nu…" is het duidelijk dat ze nu echt gaan beginnen.

Ze zingen in een geheel eigen stijl Nederlandse liedjes, eigenlijk kan je het meer poëzie noemen. Ze zingen onder de muziek maar vaak wordt de muziek gedempt om de teksten meer nadruk te geven. Het publiek geniet zichtbaar. "Het volgende nummer heet liefdesliedje, ohh en het is ook nog een liefdesliedje, wat toevallig". Het tempo wisselt van langzaam naar snel en tijdens de refreinen gaan ze helemaal los. Ook de band geniet zichtbaar van het optreden, ze hebben onderling veel plezier met elkaar. De gitaren en de drums zijn het beginstuk van hun muziek, maar wanneer de viool erbij komt en later ook nog een cello voelt het nummer als compleet.

Tijdens het volgende liedje roepen de bandleden naar de drummer dat hij nu aan de beurt is, de drummer stapt achter zijn drumstel vandaan en begin een solo te spelen op de bierkratten die achter het drumstel op elkaar zijn gestapeld. Het publiek is hiervan erg onder de indruk. "We hebben de mensen van het huis beloofd dat er ook nog een liedje over neuken zou komen..", de band maakt nog een scene met een opgezet kakker accent om nog even duidelijk te maken dat het liedje hier echt over gaat en zegt vervolgens: "nou dit is ons liedje over …." Het publiek lacht om de tekst van de song. "Op 1 maart komt ons album Hotel de Botel uit, vernoemd naar het nummer dat we nu gaan spelen, officieel komt die pas morgen uit maar jullie horen hem nu als eerste."

Ronde 3: The Max Meser Group @Huize Iets Anders

Deze keer staan we niet in een woonkamer van een studentenhuis maar we staan we letterlijk tussen de hoogslapers en studieboeken. Een grote deur tussen twee kamers is opengezet wat een nog grotere ruimte creëert. Ook is te zien dat dit huis al jaren mee doet met Stukafest, de kamers hangen vol met posters van voorgaande jaren. Om 5 voor half 11 is het naast de bewoners nog aardig rustig in de kamers maar om half 11 stromen de mensen binnen, de kamers zijn nu vol. De band die buiten stond te roken, is ook naar binnen gekomen en ze gaan gelijk achter hun instrumenten zitten.

The Max Meser Group begint te spelen; Indie is het eerste wat in je hoofd op komt maar het past niet helemaal, het is iets harder, het heeft ook iets garage punk in zich. Langzaam beginnen sommigen wat mee te bewegen. De band speelt het halve uur aan een stuk door en zegt tussendoor niks. Tot het laatste nummer, dan roept de frontman met een sterke echo op zijn microfoon opeens: "Hierna nog 1 nummer, nee 2, nee 1." De drummer reageert hierop met, "nog 1!" Net als de band is het publiek een beetje verward maar dat weerhoudt ze niet om meer te gaan dansen. Als ze klaar zijn met spelen roept het publiek: ‘’We want more, we want more!’’.

Uiteindelijk zijn de misschien twee nummers die ze nog gingen spelen er in totaal drie geworden. De band is ook steeds harder gaan spelen en zijn erg enthousiast, vooral de drummer van de band heeft er veel zin in vanavond. "28 februari komt er een nieuwe single uit, we hebben alles zelf uitgebracht en zijn dus helemaal independent, steun ons ff. En volg ons op Instagram, Facebook en all of that crap, en wat nog meer? Oh ja, thanks for coming!"

Ronde A: Andries Tunru @Huize Avion

Bij binnenkomst ruiken we een mengsel van bier en chips. De kasten puilen uit, potten pindakaas vallen op je hoofd als je niet voorzichtig bent. We bevinden ons in de keuken/woonkamer en er is plaats voor zo’n 30 personen. Het eerste biertje van de avond is goed koud en smaakt prima.

We maken kennis met cabaretier Andries Tunru, een 28-jarige jonge, vlotte grappenmaker die zich nog prima kan identificeren met het publiek dat voor hem zit. Hij staat hier zonder geluids- en lichtpersoneel en vuurt de grappen in rap tempo op de groep af. Gevat en herkenbaar en met een ontspannen houding alsof hij het ter plekke uit zijn mouw schudt. Hij neemt ons mee in awkward moments en met her en der wat zelfspot laat hij de studenten zowat van de stoel vallen van het lachen.

Grappen testen doet hij tijdens open mic avonden en hij is lid van een schrijverscollectief. Ook doet hij aan improvisatietheater. Vandaag is het optreden toegankelijk en laagdrempelig. Toch is dit pittig, vertelt hij ons achteraf. “Tijdens een grotere voorstelling weten de mensen dat ze voor mij komen en hier kennen ze me niet.”

We schatten in dat hier binnen een jaar of drie nog wel eens verandering in zou kunnen komen. In 2017 was hij finalist van het Cameretten-festival, waar hij de persoonlijkheidsprijs won. En hij blijkt dè jongen van de Lingo-uitzending te zijn die een woord dropte dat niet echt geschikt bleek voor uitzending. Die onthouden we dus.

Ronde B: KEES @Huize Wuivend Gras

Een stuk verderop in de Deurningerstraat op nr. 50 staat de Rotterdamse singer-songwriter KEES. Ze won dit jaar de Grote Prijs van Nederland, een veelbelovend talent en vandaag treedt ze op in deze intieme setting. Ze begeleidt zichzelf met synthesizer, loopstation en gitaar. Met een eenvoudig lijkende bediening van haar apparatuur maakt ze backingvocals waardoor haar fragiele stem voller wordt en iets magisch krijgt.

Met haar Nederlandstalige repertoire neemt ze haar publiek mee in haar hoofd. Ze begint zacht, het publiek luistert aandachtig. Haar stem is zacht, maar intrigerend en doordringend.  “Ik verdwijn langzaamaan.. je staat te hoog,“ bezingt ze een relatie met een man die ze leuk vond, maar waarbij ze van zichzelf verwijderd raakte. Het komt binnen.. ze is een kei in het vertalen van haar emoties en raakt je. Het gaat niet alleen over liefde, ook over willen blijven slapen en gestoord worden. Een paar nummers later zingt het publiek ook mee.

Evelien Keesmaat, zoals haar echte naam luidt, is na afloop zichtbaar blij en tevreden met haar optreden. Je zou voorzichtig een vergelijking kunnen maken met Billie Eilish, omdat het vernieuwend is, haar stem zacht en ze je raakt. We gaan zeker meer van haar horen en zien.

Het was een erg geslaagde avond!

Wil jij ook voor 3voor12 schrijven, stuur ons dan een mailtje op 3v12overijssel@gmail.com.