Afgelopen zaterdag werd het negende offensief in Atak gehouden waar het, ondanks het fantastische weer, gezellig vol was. Onder enthousiaste begeleiding van Luc von Rück, presentator van EnschedeFM’s Podiumzweet, vertoonden vijf bands hun kunsten: Incinerated, the Debbies, Aletta, Moodak en L.I.N.E. Incinerated mocht deze avond de aftrap verrichten. Deze gothic/ metal band borduurt voort op succesformules als Nightwish en Within Temptation en heeft, zoals dat dan hoort, een zangeres in de gelederen die de teksten de zaal in jodelt. De band speelt een strakke set (af en toe stokte het wat bij de tempowisselingen; een kniesoor die erop let) met vette gitaren en lekkere dubbelloops riffs. De presentatie liet helaas wat te wensen over. De band speelde alsof ze in de oefenruimte stonden met veel gestaar naar de eigen instrumenten. Uitgezonderd de bassist die af en toe stoer de zaal in keek en de gitarist die een puike zakdoek aan zijn gitaar had hangen. Dit optreden stond tevens in het teken van het afscheid van de zangeres; geen groot verlies voor de band. Ze zong zuiver, maar met weinig overtuiging. Ondanks al deze kleine gebreken speelde de band een amusante set. Vervolgens maakten the Debbies hun opwachting. Dit was hun tweede optreden, maar het soundchecken klonk al overtuigender dan de vorige band. Dit trio maakt indierock en dat doen ze goed. Hun muziek doet sterk denken aan Grandaddy (of komt dat door het uiterlijk van de drummer?), Bettie Serveert en nog meer van dat soort bandjes. De drummer bedient tevens de elektronica waardoor ook beatbox en sfeervolle geluiden de zaal in worden geslingerd. Ook hier was de presentatie niet optimaal. Het leek erop dat de schuchtere bandleden liever hadden dat je de andere kant op keek. Gelukkig maakte hun muziek alles goed. Heerlijke uitgesponnen melodieën van bas en gitaar met een prettige zang. Een band met potentie! Gaan we hopelijk meer van horen. Nu was in het voorcafe singer-songwriter Aletta aan de beurt. Aletta begeleidt zichzelf op toetsen en maakt prachtige ingetogen liedjes. Hiermee wist zij haar toehoorders aardig stil te krijgen. Ze oogt professioneel, heeft een geweldige stem en weet het publiek te binden door bij elk liedje een inleiding of anekdote te vertellen. Naast eigen werk speelde ze ook covers van Joni Mitchell en Stevie Wonder. Erg mooi. Terug in de zaal speelt Moodak uit Amsterdam. Een vreemde eend in de bijt aangezien de offensieven bedoeld zijn om lokale bands te promoten. Gelukkig hebben twee van de vijf bandleden wel eens in de trein richting Enschede gezeten en dat rechtvaardigt hun aanwezigheid alleszins. Nog meer hun geweldige muziek. Zelf noemen ze het trippop. Sfeerrijke popmuziek met als basis vette synthesizers en bas ondersteund door gitaar, drums en een zangeres die af en toe ook een Moog bedient. Heerlijke dansmuziek om je lekker te laten gaan. De enige cover die gespeeld wordt is A Forest van the Cure, die nauwelijks herkenbaar is door de originele bewerking ervan. Alweer een hoogtepunt op dit offensief. Als laatste mag de Saxion Popacedemieband L.I.N.E. optreden. L.I.N.E. staat voor ‘Loud Is Not Enough’ en dat is een behoorlijk trieste bandnaam. Het college “bandnaam verzinnen” hebben ze waarschijnlijk nog niet gevolgd op de Popacademie. Wat ze wel geleerd hebben is een superstrak optreden neerzetten met een uiterst professionele benadering. De bandleden zijn stuk voor stuk topmuzikanten. De zangeres, klein van stuk, maar gezegend met een grote stem, doet erg denken aan Melissa Etheridge. En hun muziek ook: commerciële rockmuziek. Helaas is het een zielloos optreden dat nooit echt weet te boeien. Van waar het bij de eerste twee bands duidelijk aan ontbrak, krijgen we hier een overkill: de presentatie. Over elk sprongetje, frons, grapje en kledingstuk lijkt te zijn nagedacht. Het optreden is gespeend van spontaniteit. Je gaat je toch afvragen wat de invloed van de Popacademie hier is geweest. Geven ze daar lessen in “Hoeveel scheuren maak in mijn spijkerbroek?”, “In welke mondhoek staat een peuk het coolst?” en in “Hoe kijk ik stoer?”. Het dieptepunt was wel de barkruk die erbij werd gepakt voor de uitvoering van een ‘relaxt nummer’. Toch jammer van zoveel talent. Deze mensen gaan het vast goed doen als sessiemuzikant bij de Marco Borsato’s. Atak is er wederom in geslaagd een offensief te organiseren met zeer gevarieerde optredens, waardoor het bezoek eraan zeer de moeite waard is. Over drie maanden volgt het tiende offensief met naar verluidt de beste bands van de afgelopen offensieven. Gaat dat zien! Fotografie: René Damkot