Songstories: The Overslept grijpt terug op de poppunkhype
En daarbij hoort melancholie: "Met hem speelde ik sinds mijn twaalfde, nu zie ik hem nooit meer"
Er zijn veel websites waar songteksten volledig geanalyseerd worden, maar of deze analyses ook kloppen is vaak niet te controleren. Daarom laat 3voor12Noord-Holland plaatselijke muzikanten de achterliggende verhalen over hun favoriete zelfgeschreven nummers vertellen. Dit keer vertellen de jongens van de Hilversumse poppunkband The Overslept over hun eerste EP Memory Lane.
De jeugdvrienden Sem Jonkhout (20), Tommy van der Leer (21) en Daan Brink (21) vormen sinds hun tienerjaren een band met een sound die terug doet verlangen naar de poppunkhype van eind jaren negentig. De springerige muziek van Blink-182 en Sum 41 is inmiddels tot jeugdsentiment verworden, en de jochies die het speelden zijn nu oude mannen. Maar deze jonge heren proberen de poppunktraditie in ere te houden.
"We hadden moeite een bandnaam te kiezen en we hebben het allemaal zwaar met uit bed komen ’s ochtends", zegt drummer Daan. Et voilà: The Overslept. Gelukkig is het interview met de jongens in de late middag. Sem, Tommy en Daan hebben elkaar in Bussum ontmoet, maar hebben het dorp inmiddels ingeruild voor Hilversum. Naast het spelen in de band, studeren de heren. Tommy is dan ook niet bij het interview: hij zit in de collegebanken.
Memory Lane
Verwaterde vriendschappen, we kennen het allemaal. Het titelnummer Memory Lane gaat voor Sem over de leadgitarist die tot een jaar geleden bij de band speelde. "Met hem speelde ik al vanaf mijn twaalfde, en nu zie ik hem nooit meer." De teleurstelling is in de stem van de leadzanger te horen. "Dan kom je elkaar tegen op een feestje en dan is het: we gaan snel weer een biertje drinken. Maar dat gebeurt dan nooit." Voor Daan gaat het nummer over de vriendengroep die hij vroeger had en heel hecht mee was. "Dat was van de ene op de andere dag afgelopen. We zijn samen op vakantie geweest, maar opeens was het klaar, ik heb ze nooit meer gesproken." Daan kwam toevallig een jongen uit die groep voor het interview op straat tegen. "Héél awkward."
She Doesn't
"She doesn’t want me coming home", zingt Sem in het refrein. Kon een van de mannen zelf ooit niet naar huis omdat hun lief er klaar mee was? Dat niet. Het nummer staat voor hen symbool voor onbeantwoorde liefde. Sem legt uit dat een nummer bij hem vaak ontstaat door iets van jezelf te nemen en dan de rest erbij te verzinnen. "Ik heb nog nooit echt een serieuze relatie gehad. Wel vaak een oogje op iemand, maar dat werd telkens niet beantwoord." Daan had last van een onbeantwoorde liefde toen zijn vriendinnetje opeens afstandelijk deed en het uitmaakte. "Over de telefoon ook echt!" roept Sem.
Forgive Me en Everything Must Go
"I guess trying hard to love you doesn’t work at all", opent het nummer Forgive Me. Tommy, de basgitarist, zat in zo’n geforceerde relatie. "Een meisje was heel erg verliefd op hem, maar hij was eigenlijk niet verliefd op haar", vertelt Daan. Ze bleven elkaar desondanks maar aantrekken en afstoten tot het echt klaar was. Als je relatie is mislukt en je een frisse start wil, wat doe je dan? Juist, een heleboel spullen wegdoen. "Ik stel me dan zo’n bordje voor bij een garagesale met Everything Must Go, vandaar de titel van dit nummer", aldus Daan. "Je wilt wel verder, maar je moet eerst gewoon al die shit lozen", zegt Sem. "Al die shit" staat niet alleen voor fysieke spullen, maar ook voor de emoties die bij zo'n break up komen kijken.
Verloren vriendschappen, onbeantwoorde liefde, geforceerde en destructieve relaties; ondanks alle ellende staan de heren elke ochtend weer op om de treurnis van zich af te spelen.