Cleopatra is aardig volgelopen voor de eerste avond van Grunnsonic. Helemaal geen slechte plek om bandjes te gaan bekijken trouwens, want de Cleopatranen zijn goede gastheren en -dames en de prijzen aan de bar zijn uitnodigend aangenaam. Er staan drie veelbelovende bands geprogrammeerd die allemaal al even meedraaien in Groningen en die in het recente verleden hebben bewezen kwaliteit te leveren op hun terrein. 

Vera's Charm mag het spits afbijten en heeft ons op voorhand weten te bekoren met de in 2016 verschenen single What Comes Next (mooie clip ook). Uiteraard staat dit nummer op de setlist. Postpunk en indierock, zo omschrijft de band het zelf en dat is wel een rake typering. Wat vooral boeit in de studio-opnames is de ruimte die in de muziek wordt opengelaten. Dat komt live minder uit de verf, maar dat heeft ongetwijfeld deels te maken met hinderlijke feedback. Hier staat een band die ook live nog volop in een groeispurt zit. Vera's Charm; zeker een naam om in de gaten te houden het komende jaar. Niet in het laatst omdat er een vinylplaat aan gaat komen. We zijn nu al benieuwd.

Santa Fé bracht dit jaar Get Well Soon uit, en heeft daarmee wederom een dromerig pareltje aan de mooie discografie toegevoegd. De groep, in vernieuwde bezetting, kondigde eerder aan vanavond enkele nieuwe nummers te zullen spelen. Reden genoeg dus om deze psychedelische rockers weer eens te onderwerpen aan een keuring. Jammer genoeg is het geluid tijdens de show simpelweg bagger. Zanger Ben Wennekers’ vervormde stem is bijvoorbeeld nauwelijks te onderscheiden van de weergalmende brei van instrumenten. Daarnaast is de band ook niet echt in topvorm. Voeg daar de rondzingende monitors aan toe en het plaatje is compleet. Wie zijn best doet vangt misschien wat op van de gespeelde melodieën die stuk voor stuk echt wel catchy zijn, maar daar is alles wel mee gezegd. Eerlijk is eerlijk, Santa Fé heeft vaak genoeg laten horen wat de band in huis heeft, maar vanavond komt het er echt niet uit.  

Ook McScallywag heeft te kampen met technische problemen, maar slaat zich daar manmoedig doorheen. Zelfs het breken van een snaar van de banjo in zo'n beetje de allereerste aanslag mag de pret niet drukken; er wordt gewoon een lied zonder banjo ingezet. McScallywag maakt de reputatie van feestband waar en weet Cleopatra in beweging te krijgen. Dat het allemaal wel een beetje van-dik-hout-zaagt-men-planken-folkpunk is nemen we voor lief. De prettig geprijsde drank begint immers ook al te werken en er kan maar één Shane MacGowan zijn.