De langst bestaande punkband van Nederland, Ratpatrol, mag de avond openen. De band treedt nog altijd in dezelfde bezetting op als in 1988. Ook de muziekstijl is exact hetzelfde gebleven: van begin tot eind horen we hardcore punk. De urgentie zit er na al die jaren zeker nog in, maar op muzikaal gebied kan het allemaal wat scherper. Echt strak is het bij lange na niet. Zanger Roelsel merkt halverwege het optreden op hoe het toch wat "roestig" is gaan klinken. Ratpatrol is melodisch echter wel verrassend: de in-your-face muziek heeft hier en daar nog best wat leuke loopjes te bieden. Mooi dat deze groep nog bestaat.

De oordoppen kunnen uit bij TV Smith. Engelsman Timothy Smith, ex-frontman van The Adverts, speelt vanavond een akoestische set. Smith verloochent zijn punkroots niet: ondanks het beperkte volume leeft hij zich behoorlijk uit in zijn spel. Het wordt alleen snel duidelijk dat punkmuziek versterkt het beste klinkt. Muziek met een rechttoe-rechtaan boodschap moet gewoon hard en snel gespeeld worden. Smith brengt nauwelijks dynamiek aan in zijn spel, waardoor het optreden nogal flets is. De amusementswaarde is na een paar nummers behoorlijk gezakt, het rumoer in de zaal neemt omgekeerd evenredig toe. Voor de dynamiek van de avond was het beter geweest als het optreden van TV Smith vooraf was gegaan aan die van Ratpatrol. De set van Smith is namelijk het meest geschikt voor de echte liefhebber.

In 2010 ontving Charlie Harper, zanger van het Britse UK Subs, de Punk World Cup. Dit benadrukte zijn internationale bekendheid, maar bezorgde hem ook de geuzennaam ‘punkopa’. Wat we vanavond zien, heeft echter niets met ouderdom te maken. De UK Subs spelen met volledige overgave en zijn nog net zo strak als op de opnames uit de jaren zeventig. Harper is goed bij stem en het enthousiasmeren van het publiek gaat hem prima af. Al snel ontstaat bij het podium een felle moshpit, die het gehele optreden nauwelijks afzwakt. Het niet al te jonge publiek heeft er vanavond duidelijk zin in: er is een bijna constante stroom aan stagedivers. Niet iedere duikvlucht verloopt even soepel, maar dit weerhoudt een aantal durfals niet om voor een herkansing te gaan. Als je dit ziet, vraag je je toch af hoe gek dit er vroeger aan toe moet zijn gegaan. 

De groep heeft vorig jaar zijn allerlaatste album Ziezo uitgebracht. Na veertig jaar trouwe dienst is een vervolg misschien niet geheel realistisch, maar dit optreden smaakt toch zeker naar meer. Als je na zoveel jaar als band nog steeds de volle mep kan geven, zegt dat iets over de toewijding van deze muzikanten. Het enige smetje aan dit concert is dat de UK Subs bij de toegift toch enigszins door de energiereserves heen is. 

Niet iedere terugkeer van oudgediende muzikanten is even succesvol. Dit optreden is dat echter zeker wel. Deze avond kan de boeken in als legendarisch.