Publiek op de banken voor Jason Isbell

Kleine zaal van De Oosterpoort is voor grootse liedjessmid

Tekst: Ernst Jeuring Foto's: Harold Zijp ,

Zanger-gitarist Jason Isbell overtuigt met een sterk optreden. Hij brengt nummers over het leven zoals dat aan de meesten voorbijtrekt: hard werken, een beetje geluk en een bak misère. Het publiek beloont hem met een daverend applaus. 'Thank yóú!'

afwisseling

Joost Dijkema is een graag en vaak geziene gast in het Groningse circuit. Het gros van de Groningse podia en festivals zal hij nu wel gehad hebben, om het zo maar te zeggen. De stap naar De Oosterpoort, het grootste podium van Stad en Ommeland, is dan niet onlogisch. Dat hij het voorprogramma verzorgt, doet daaraan niet af. Hij opent met het kalm kabbelende News From The Sweet Water, zijn bijdrage aan het concept-album Where The Candy Beetle Dwells. Een rustig begin van het optreden, waarin hij vervolgens nummers met zang afwisselt met instrumentaaltjes.

vingervlug

De energieke vingervlugheid in zijn gitaarspel is mooi om te zien en staat haaks op zijn ingetogen houding vooraan op het podium. De vingers verbonden met zijn gitaar, zoals de groene pet vergroeid is met zijn hoofd; zelden zien we hem zonder. Voor de gelegenheid laat Dijkema zich in zijn enthousiast ontvangen set bijstaan door violiste Heta Salkolahti, bekend van Town Of Saints. Een mooi optreden, de komende maanden zal hij de optredens nog wel aanéén blijven rijgen. Daarnaast is het aftellen naar de presentatie van zijn eerste plaat, die in het najaar staat gepland.

droefmakend

De hoofdmoot van de avond is Jason Isbell. Hij wordt nog vaak in verband gebracht met zijn dagen bij Drive-By Truckers, ook al is het inmiddels 9 jaar geleden dat hij die band verliet om het in zijn eentje te rooien. Dat laatste gaat hem goed af, in eigen land is de Amerikaan meermaals gelauwerd om zijn muzikale kunnen. Binnen de country en americana geldt hij als een toonaangevende liedjessmid. Isbell vergeet niet waar hij vandaan komt. Geworteld in het diepe zuiden van de Verenigde Staten verloochent hij zijn afkomst niet, met een zuidelijk accent uitgesproken 'Thank yóú' na elk nummer. Ook in zijn nummers grijpt hij terug naar zijn geboortestreek aan de noordgrens van Alabama. Deze oprechtheid typeert de man en is tekenend voor zijn succes. Zonder opsmuk toont hij de aard van de werkende mens, verstoken van een glanzende carrière en met de rotsvaste overtuiging, of juist de droefmakende constatering, dat je best doen het hoogst haalbare is.

dynamisch

Die aard tonen Isbell en zijn begeleidingsband The 400 Unit ook. Ze steken de handen uit de mouwen vanavond. Isbell is krachtig bij stem en The 400 Unit speelt dynamisch. Go It Alone, de opener, krijgt een zompige drumbeat, het retroperspectieve 24 Frames blijft subtiel ingetogen. Zonder deze stuwende band zouden de nummers van Isbell beduidend vlakker zijn. Neem de achtergrondzang, die alle vier bandleden in heerlijke harmonie voor rekening nemen. Gitarist Sadler Vaden vult de gaten met vette southern rocksolo's, al schuwt Isbell het solowerk niet. Lopen ze elkaar voor de voeten? Welnee, er is ruimte voor beiden. Never Gonna Change, een nummer dat hij schreef in zijn Drive-By Truckers-dagen, kent een ruig gitarengevecht. Het duel eindigt onbeslist.

op dreef

Toegegeven, Isbell is geen vrolijke noot in zijn nummers. Zijn songs zijn kleine verhalen, maar niet alle met een prettige inhoud. De werkende mens kent nogal wat problemen: gebrek aan liefde, vlucht naar alcohol, dienen als kanonnenvoer, om maar eens enkele thema's aan te snijden. Des te opvallender is zijn houding tussen de nummers door. Grappend vertelt hij over zijn belevenissen in Groningen, die in schril contrast staan met zijn ervaring in modderig Duitsland. Zelden zal Decoration Day, ook al een overblijfsel uit zijn Drive-By Truckers-dagen, luchtiger zijn ingeluid.

Isbell en zijn band zijn goed op dreef in de volle kleine zaal van De Oosterpoort. Na zo'n overtuigend optreden krijgt het publiek met Children Of Children een dijk van een toegift. Jankende gitaren en een ode aan moedersschoot. Want Jason Isbell vergeet niet waar hij vandaan komt.