Het Groningse Out Of Order tikt vanavond af. De band speelde de eerste show nog maar een maand geleden in de Kelderbar. Het vrouwelijke trio maakt garagerock zoals Vera dat graag ziet: hard, kort en krachtig. Zangeres Anna kijkt stoïcijns de zaal in, terwijl bassiste Aske en drumster Julia zich zichtbaar vermaken. De blikken tussen de twee laatstgenoemden gaan van bloedserieus naar brede grijns: hier wordt gewoon lekker muziek gemaakt. De Sleater-Kinneyachtige nummers gaan er bij het publiek goed in: er wordt hier en daar goedkeurend meegeknikt en geapplaudisseerd. Ook Chastity Belt zelf komt halverwege de set nog even een kijkje nemen. De ritmesectie laat zo af en toe wat steken vallen, maar het enthousiasme waarmee gespeeld wordt, compenseert dit moeiteloos. Voor het trio hun laatste nummer inzet, wil flapuit Aske toch nog even de band voorstellen. Zangeres Anna schudt vermoeid haar hoofd. Hopen dat dit geen ruzie wordt in de kleedkamer…
Chastity Belt houdt het keurig boven de gordel in Vera
Dromen en dansen op post-post-punk uit Seattle
De keurig opgevoede medemens heeft donderdagavond weinig te zoeken in Vera. De Europese tournee van het Amerikaanse kwartet Chastity Belt voert dan langs Groningen en dat betekent pittige teksten over alles wat God verboden heeft, gepaard met melodieuze gitaarmuziek. Wel met een knipoog: de persfoto’s tonen de bandleden keurig op een rijtje in coltruien voor een nineties fotostudio-achtergrond. De dames spelen voor het eerst in Nederland en met het goed ontvangen album Time To Go Home zijn de verwachtingen hooggespannen.
Iets na tienen betreedt Chastity Belt het podium. “I’m a quarter Dutch, so it feels like I’m back in my homeland,” grapt zangeres Julia Shapiro, waarna ze openingsnummer Drone inzet. Haar stem laat het in het begin stevig afweten, onzuiver werkt ze zich door de eerste twee nummers heen. Wat lijzige zang zijn we wel van haar gewend, maar dit? Gelukkig herpakt ze zich gedurende haar set; in nieuw nummer Dull heeft haar stem meer kracht en het publiek vooraan begint al wat te bewegen. Hierna blijft het stil, drumster Gretchen heeft een kapotte snaredrum, zo blijkt. Tijdens de snelle wissel die hierop volgt, vraagt één van de bandleden wat ze op hun vrije vrijdagochtend in Groningen moeten doen. Meer dan een “Drink Dutch beer!” uit het publiek komt er niet aan. “In the morning?” vraagt ze verbaasd. Om de tijd van de snarewissel te vullen wordt het nummer Lydia, gezongen door de gelijknamige leadgitariste, ingezet met een verlengd intro.
Tijdens het titelnummer van de nieuwe LP Time To Go Home komt de sfeer er pas echt in. Een jongen staat met zijn ogen dicht lichtjes heen en weer bewegend te genieten. De muziek van Chastity Belt leent zich zowel voor dansen als voor wegdromen. De band speelt zelfverzekerder, al blijft de zang wankel. Al na een krappe drie kwartier kondigt de band het laatste nummer aan. Nog even zakken gitariste en bassiste op één knie, als in een heuse rockact, waar ze zelf wat om moeten lachen. Hierna verlaten de band het podium om onder een mat applaus terug te keren voor een toegift. Nummer Cool Sluts doet het publiek opleven, geluiden van herkenning stijgen op en ook wordt er voor het eerst écht gedanst. Na de tweede toegift knikken de dames naar het publiek: het optreden is klaar.
Na het optreden staat het volledige Chastity Belt bij de merchandise stand. Het op het eerste gezicht onschuldige glas thee van zangeres Shapiro blijkt bij nadere inspectie een glas whisky met ijsklontjes te zijn. Het is tekenend voor de band: de scherpe teksten en het ietwat roemruchte verleden van de groep (ze begonnen met spelen om op studentenfeestjes gratis te kunnen drinken) staan in schril contrast met de wat brave uitstraling van de band op het podium. Achter het uiterlijk gaat meer rock-‘n-roll schuil dan men op het eerste gezicht kan zien. Helaas vangt Vera daar vanavond maar een glimp van op.