Veel bandleden en leden van de organisatie zijn bevriend met elkaar waardoor de avond voor een groot deel een bijeenkomst is van vrienden en bekenden. De bands die de line-up vormen, hebben los van de hardcore allemaal hun eigen kenmerkende muzikale invloeden. Zo is Troops of Doom, de band uit Hengelo die de avond opent, duidelijk beïnvloed door beatdowngroepen als Terror en Mr. Fistr. Het samenspel van de twee gitaristen zorgt voor een goede dynamiek in de muziek en de zanger toont zich een spontane frontman, hoewel zijn grunt iets te eentonig klinkt.
Struggle to Survive: dreunend Hardcore Invasion in Simplon
Muzikaal gezien een leuke avond, maar qua sfeer graaft de organisatie zijn eigen graf
Als je in Groningen naar hardcorepunkconcerten wilt, dan zijn er genoeg plekken waar je terecht kunt, zoals het ORKZ, de Crowbar en kraakpanden als Bambara. Daarnaast staan er met enige regelmaat ook hardcorebands in de Vera Kelderbar en het harde genre is Simplon Up ook zeker niet vreemd. Genoeg reden voor de organisatie Struggle to Survive om op laatstgenoemde locatie een avondvullend programma neer te zetten rondom dit genre: Hardcore Invasion. 3voor12 groningen nam een kijkje.
De tweede band, Chelsea Smile uit Friesland, heeft hier geen last van. De zanger heeft een sterke, veelzijdige stem en hun nummers hebben een gevarieerd gitaarspel. Daarnaast is het gebruik van backing vocals zeker een goede toevoeging, hierdoor heeft Chelsea Smile een net wat rijker geluid dan de eerste band van de avond. De nummers zitten elk op een eigen manier in elkaar en zijn voorzien van sterke combinaties van riffs en drumritmes.
Het is precies die combinatie van riffs en drums die de muziek van deze avond goed samenvat. Stab By Stab speelt eveneens in de beatdownstijl en op sommige momenten is er zelfs nü-metal te herkennen, een muziekstijl waarbij je meteen op en neer wilt gaan springen. Die zie je onmiddellijk bij de toeschouwers terug, die met hun hoofd op de maat meeknikken. Ook Manu Armata uit Harlingen speelt op een hoog tempo, aangedreven door dubbele bassdrum ritmes, een knallende set. Live klinkt het zeer goed en je kan duidelijk zien dat het één van de meest ervaren bands van deze avond is. Ook de door hun gespeelde versie van Your Enemies Are Mine van Terror wekt enthoustiasme op bij het publiek.
De liefhebbers van stevige punk en metal hebben op muzikaal gebied niks te klagen, maar de sfeer in de zaal laat behoorlijk te wensen over. Vanaf het moment dat de eerste band begint met spelen, beukt een aantal bezoekers en leden van de organisatie in een soort capoeirastijl door de zaal. Vanaf dat moment is de sfeer tegenstrijdig. Iedere band vraagt de toeschouwers verder naar voren te komen, maar net wanneer er weer een handvol bezoekers bij het podium staat, begint de moshpit van karatetrappen en vuiststoten opnieuw. Aan het eind van de avond staat meer dan de helft van de bezoekers achterin de zaal om te voorkomen dat ze omver gewerkt worden. De aandacht is niet meer op de bands gericht, maar men bekommert zich nerveus over de beukende toeschouwers en houdt zich gedeisd wanneer ze weer beginnen met het geduw en getrek.
De organisatie beukt ook mee, maar gooit zo wel zijn eigen ruiten in. Bij een doorsnee hardcoreconcert zal er wellicht meer op die manier gemosht worden, maar wanneer je een dergelijk event in een poppodium als Simplon wilt neerzetten, moet je beseffen dat er een gevarieerder publiek aanwezig zal zijn dan alleen de echte hardcoreliefhebber. Jammer, want de bands van deze avond waren in een andere setting zeker leuk om te zien.