Tsja, 't is wat met die tweemans-bands. Ze schieten de laatste jaren overal uit de grond. Het is namelijk een populair fenomeen om het simplisme tot een kunst te verheffen. Het zal wel al sinds jaar en dag gedaan worden, maar sinds de jaren seventig punk, jaren negentig grunge en pretrock van bijvoorbeeld bands al the Presidents of the United States of America of de wat commerciëlere acts als The White Stripes bereikt het voorgenoemde concept heden ten dage zijn hoogtepunt, zo lijkt 't. Hoe eenvoudiger, hoe interessanter zou je bijna zeggen. In dit plaatje past een band als Lo-Lite helemaal. Twee schijnbaar eenvoudige, niet speciaal goede muzikanten die toch aanhoorbare muziek produceren. Als de teksten dan ook nog eens over de simpele geneugten des levens gaan, met name dat wat mannen interesseert, is de cirkel rond. Standaardthema's als de rock-'n-roll levensstijl, auto's, zweten, bier en vrouwen (nog net geen voetbal) passeren uiteraard de revue. Ondanks dat deze band zijn ding volgens de regels doet, mist het geheel toch een gimmick of trucje. Men zou zelfs kunnen zeggen dat het hele Lo-Lite idee op ten duur saai wordt. Ze springen er totaal niet uit. Dat wat ze doen is niet nieuw meer, wat op zich niet erg is, maar doe er in ieder geval íets mee. Kijkend naar hun staat van dienst en enthousiasme op het podium, wat op enkele YouTube filmpjes te aanschouwen valt, moet er gezegd worden dat Lo-Lite goede vertegenwoordigers van het genre zijn. Jammer dat er zoveel van die vertegenwoordigers zijn die hetzelfde praatje houden.