Ik ren door de golvende branding in m'n rode zwembroek. Mijn gespierde lijf glimt van de zonnebrand. Pamela rent naast me en lacht haar witte tanden bloot. We zijn blij. Op de achtergrond klinkt de synthysizerrock van Splinter. “Zullen we gaan zwemmen?” vraagt Pamela. “Puik plan Pamela”, zeg ik. Zo klinkt dat dus, 'Dreamers' van progrockcombo Splinter. Spinal Tap, spandex en foute jaren '80 aerobicsleraren zijn associaties die dit plaatje oproepen. Dat het de heren gelukt is een band samen te stellen met vijf liefhebbers van het genre mag al een prestatie op zich genoemd worden. Splinter doet aan gespierde progressieve rock van het soort dat al bijna twintig jaar dood en begraven is en waarvan de spelregels in het huidige muzikale spectrum vergeten zijn. Zo wordt de luisteraar nog maar krap drie minuten onderweg opgeschrikt door een sinds oertijd uitgestorven fenomeen: de bas-solo. Goeiemorgen, wat een stoffigheid! Ook tekstueel bedient Splinters zich van oer-oude progrockclichés . De thematiek tolt rond de kernthema's dromen en de toekomst, iets waar iedere progrock-band zich druk om lijkt me maken. Als je denkt dat het bijna niet erger kan komt de band met de vier tracks tellende rock-opera 'Reflections' op de proppen. Hoog tijd om mijn Jack Vance boeken weer eens af te stoffen. Een ding staat echter als een paal boven water: de heren van Splinter zijn goed. Speltechnisch is er werkelijk geen speld tussen te krijgen. De gehele line-up is van een niveau dat velen in de lokale scene in de broek doet plassen. Sterker nog, veeg alle indie-bandjes van tegenwoordig op een hoop en de gemene deler zal het gemiddelde intro van Splinter nog niet kunnen spelen. De mannen lijken goed geluisterd te hebben naar het vroege Genesis en vooral Kayak en pakken uit met bij vlagen duizelingwekkende synth- en gitaarsolo’s. De strot van zanger Ewout is stevig en track na track laat hij de spierballen rollen. En alle vooroordelen terzijde geschoven, de nummers afzonderlijk zijn veelal goed te pruimen en feitelijk roept iedere compositie nieuwsgierigheid op naar plot en conclusie. Al met al leveren de heren een progrockplaat van niveau af. De rockclichés en thematiek zijn echter bij vlagen zo stoffig dat je er van moet niezen. 'Dreamers' is beter geschikt als case studie van de verschillende instrumenten dan als cd om eens fijn naar te luisteren. Wie zich op de start van het nieuwe seizoen wil laten bijscholen in de hogere klankmaterie heeft aan Splinter goede kost. Wie op zoek is naar iets nieuws onder de zon, dient zijn heil elders te zoeken.