Frisse lucht en zonneschijn in een donkere Ierse pub

The Mekkits en Captain Hell and the Sweet Monica’s zijn vrolijk en zorgeloos

Tekst & Foto's: Jeroen Rijnders, ,

Op een broeierige avond, waarop je op het terras de ene na de andere (non)alcololische versnapering tot je neemt, verwacht je niet dat je plots wordt overvallen door golf van electropunk of ska-surfrock. Dit vond afgelopen weekend wel plaats in Mick O’Connells, alwaar de Mancunians van The Mekkits en Captain Hell uit Arnhem een luid lentefeest neerzetten.

The Mekkits en Captain Hell and the Sweet Monica’s zijn vrolijk en zorgeloos

De warme lenteavond wordt in Mick O’Connells wakker geschud door drie volwassen kinderen met snerpende gitaren en een glimmende Macbook. Het Arnhemse Captain Hell and the Sweet Monica’s smijt hard schreeuwend vieze teksten naar het publiek, dat na een verbaasde eerste minuut de lol er van in ziet. Een ruige en energievolle mix van rock, punk en elektro met een flinke dosis humor zet de toon voor de avond. Zanger van de driekoppige band, Gerjan Wering, gooit z’n sexyness volop in de strijd; blote buik, zonnebril, groot glas bier en de zaal gaat los. De band heeft een zeer afwisselend maar sterk repertoire, Engels- en Duitstalig, maar continu seksie. Op 24 mei staan ze als één van de hoofdacts in het Arnhemse Kultuurhuis Bosch tijdens Nachtkerk#2, waarvoor de formatie wordt uitgebreid met vrouwelijk schoon. Na een geïmproviseerde toegift samen met het publiek is het tijd voor de hoofdact, The Mekkits. Na een geslaagd optreden in de Winston in Amsterdam de voorgaande dag, is Arnhem de tweede stad die de band uit Manchester bezoekt op hun driedaagse Nederlandse tour. The Mekkits zijn een bonte verzameling van vijf ware Engelse muzikanten, die van alle markten thuis zijn. De gitaristen bespelen tevens de toetsen, trompet en trombone, de als een viking uitziende zanger zingt, speelt gitaar, trom en tamboerijn en zelfs een koebel is geen vreemd instrument in deze vrolijke band. De opzwepende muziek laat zich in geen enkel hokje plaatsen. Het smaakt naar klezmer, rock, ballads, volklore, zigeuner, ska en poke. Een soort mengeling van The Beach Boys, The Smashing Pumpkins en Yogi Bear. De buitenbeentjes van de Manchester scene hebben zich los gemaakt van alle vooroordelen over bands uit deze stad en genieten duidelijk van hun muzikale vrijheid. De nummers hebben een hoog tempo, kleurrijk geluid en zorgenloze teksten, los van alle tijdelijke hypes. “They’re not gonna be cool, fuck it. It’s just loads of fun!”, aldus de adhd-manager. Dat stralen ze uit ook; neem de wereld en jezelf niet te serieus, maak plezier!