Dead Man Running = Loud psychedelic alternative rock music

Voor een stel dooien rennen ze verdomd goed

Tekst: Kim Klein Koerkamp, ,

Geen finaleplaats in de Roos voor deze mannen dit jaar, toch gooide het vijftal hoge ogen tijdens de voorrondes. Ook op plaat weet het nieuwste blad aan de Nijmeegse stoner-boom te boeien.

Voor een stel dooien rennen ze verdomd goed

Met ‘Thanks for Asking’ zetten de vijf heren van Dead Man Running meteen de toon. Strak en goed rockend, met een lekkere donkere, lage zang. Denk aan Alice in Chains. Ondanks dat die sound zo jaren 90 is, vormt het muzikaal geen belemmering. Immers, de riffs lopen en de breaks zijn niet gekunseld, maar zijn strak en grooven lekker door. Het intermezzo is wat aan de zachte kant en ‘Thanks for Asking’ lijkt even dood te bloeden, maar de heren pakken de draad sterk en opbouwend op. Bij ‘Big Man’ rijst er even de twijfel of de zang toch geen trucje is. Maar wie Life of Agony goed te pruimen vindt, zal ‘Big Man’ zeker weten te waarderen. Goed, de zang is niet van het niveau Keith Caputo, met name de hoge uithalen ontbreken. Maar de lekkere langzame riffs, snerpende gitaarsolo's en een bassist die meer kan dan de standaard metal-aanpak maken ‘Big Man’ tot een geslaagde song. ‘My Ride’ lijkt na een paar luisterbeurten toch de meest verzorgde song. Met name door de mooie opbouw lijkt het wel geïnspireerd te zijn door Masters of Reality. De riffs zijn lekker stuwend, maar juist het tempo blijft ontzettend beheerst. De overgang tussen hard en zacht zijn soms uit het boekje, maar worden zo goed ondersteund door bijna cleane gitaarversiersels dat het er ingaat als zoete koek. Met ‘Jacks Crossing’ als afsluiter heb je definitief het gevoel dat je het werk van Dead Man Running al langer kent, terwijl er toch geen covers op de EP staan. Eigenlijk vraag je je na het luisteren en het vervolgens automatisch nog een keer luisteren (heren van Dead Man Running, vier nummer is te weinig!) van de EP af: hoe zou dat live zijn? De EP klinkt niet overgeproduceerd, maar het zou een groot plezier zijn als ze live hun boodschap net zo vet weten te verkopen. De nummers lenen zich er voor om hard in your face te worden gespeeld, maar dan wel op voorwaarde dat het geen zooitje wordt. Want de kracht van Dead Man Running op plaat zit wel in de goede beheersing en fijne arrangementen. O ja, en dat voor de luisteraar die het betere rock-werk van de jaren negentig wel weet te waarderen, want punten scoren voor vernieuwing/verfrissende sound, nee dat zit er niet echt in. Ook het 'psychecelic' uit de eigen omschrijving komt niet echt in de muziek tot uiting, maar als Dead Man Running gedraaid zou worden in een mortuarium is de kans reëel dat je de overledenen aan het rennen krijgt.