De home-made demo van The Blue Balls is geen plaat voor lieden die zitten te wachten op een sprankelend stuk muziek met een weemoedig gevoel van ‘vroeger was alles beter’. In de jaren dat menig 3voor12 bezoeker en medewerker nog ‘vloeibaar’ was werd er op een idioot hoge standaard gemusiceerd. Blues en rockvoorbeelden te over lijkt het me, wanneer we denken aan de zestiger en zeventiger jaren. The Blue Balls willen graag een graantje meepikken van het aloude genre van superbluesgitaristen als Peter Green, Rory Gallagher en vele anderen. Natuurlijk, het is goed dat zulke grootheden tot op de dag van vandaag nog steeds de waardering toekomt die ze verdienen. Echter, de wijze waarop The Blue Balls hun helden eer trachten te bewijzen is van zo’n abominabele kwaliteit dat het afbreuk doet aan welke eer dan ook. Blues is live-muziek, dat hebben de heren van The Blue Balls wel goed begrepen. Vandaar dat men hun demo ook live heeft ingespeeld in de oefenruimte annex mini-studio. Het resultaat klinkt ook als beschreven in de voorgaande zin. Het geluid is tamelijk ruw. Een punt waar deze band bewust voor kiest en wat zeker ook wel past bij het genre. Gelikte bluesproducties vallen nagenoeg altijd door de mand. Daarentegen kan ook een te grove opname afbreuk doen aan het totaalproduct, hetgeen bij The Blue Balls het geval is. De opname van de drie eigen nummers (plus een viertal covers) tellende demo klinkt stoffig en muf. Het spel van The Blue Balls is rommelig, ook dat komt het totaalgeluid niet ten goede. Er zit geen pit in dit spel; alle instrumenten hobbelen maar wat achter elkaar aan. Daarbij dient wel opgemerkt te worden dat de eigen nummers op deze demo beter uit de verf komen dan de erachter geplaatste covers. Het slotoordeel over deze demo is, zoals uit het hierboven beschrevene blijkt: niet goed. The Blue Balls dienen zich nog eens goed achter de oren te krabben wat ze willen met hun muziek. Zelfs een echte verstokte bluesrockliefhebber zal niet vrolijk worden van deze demo. Daarvoor is de broodnodige kwaliteit en het sublieme spel, dat noodzakelijk is om in een genre als dit op te vallen, simpelweg (nog?) niet aanwezig. Het valt te hopen dat de volwassenheid gauw zijn intrede doet voor The Blue Balls.