De muziek op de glimmende eerstgeborene van Fool Color, 'Play with me', heeft een bepaalde tijdloze kwaliteit. Of liever gezegd: dit is een demo die net zo makkelijk 20 jaar geleden gemaakt had kunnen zijn als heden ten dage. Al zijn er niet echt veel bands meer die zich anno 2008 nog wagen aan de trendloze (en ook ietwat achterhaalde) rock van het viertal. Eigenlijk is het klassieke, all-american spierballenrock, maar dan zonder de broekkomkommers en poedelkapsels van de jaren tachtig, of de opgefokte anabolen van de jaren negentig. Rockmuziek voor de 40-nog-wat generatie, die weinig (meer) op hebben met allerlei nieuwerwetse stromingen en subgenres, maar nog wel jaarlijks uitkijken naar de nieuwste releases van Kiss en Velvet Revolver. Fool Color zijn duidelijke adepten van een hele pure, herkenbare vorm van rock, met karakteristieke stevige (maar niet tè stevige) riffs, en hier en daar een jankende, maar nooit echt ontsporende gitaarsolo. Het beeld van foute zwartleren broeken en een Axl Rose-bandana krijg je er bij wijze van spreken direct bij cadeau. Goed, voor muziek met hippe, scherpe randen (en überhaupt enig besef dat er zoiets geweest is als een eeuwwisseling) moet je niet bij Fool Color zijn. Daarvoor identificeren de heren zich toch teveel met genres die op creatief vlak al een tijdje zijn uitgeblust, en eigenlijk hun toekomstige bestaansrecht grotendeels ontlenen aan gevoelens van nostalgie bij fans van vervlogen dagen. Maar muziek bestaat natuurlijk niet alleen voor kekke tieners en zelfingenomen popjournalisten; er is een immens grote afzetmarkt buiten die kaders. En op zich is Fool Color aan de basis prima geschikt om deze op termijn aan te boren. Wagen ze zich bij titelnummer 'Play with me' bij vlagen nog wel aan een Tool-lite structuur (compleet met filter-effecten en de beste Maynard James Keenan-impressie die zanger Rob Becking uit de mouw kon schudden), en begint 'Messiah' nog met een voorzichtige akoestische gitaar die óf iets episch, óf een aanstekermoment lijkt in te luiden: op de een of andere manier mondt het uiteindelijk allemaal toch uit in dezelfde jankende stadionrocksolo. En ach, op zich is daar natuurlijk weinig mis mee. De heren hebben duidelijk een niche gevonden waarin ze zich prettig voelen, en hebben ook geen pretenties daarbuiten. Een nummer als 'That Day', gekarakteriseerd door een handelbare compactheid en gemaakt naar een oerdegelijk recept, kan wat dat betreft op zich ook prima dienst doen als single bij kleinere rockzenders. Een NME-hype zal er voor Fool Color niet zo gauw inzitten. Maar op basis van 'Play with me' hebben ze in elk geval genoeg in huis om de echte liefhebber van klassieke rock te trakteren op een avondje onversneden nostalgie.