Degene die Marten de Paepe in één adem noemt met Jeff of Tim Buckley, luistert niet goed naar de muziek. Tot aan de buitenkant gaat de vergelijking nog wel op – en dat is op zichzelf een voordeel voor de Nijmegenaar – maar op muzikaal vlak strookt De Paepe beter met een artiest als Iron & Wine. Op de keper beschouwd zijn alle overeenkomsten echter gezocht en ze doen vooral afbreuk aan het debuut van een troubadour die juist heel duidelijk zijn eigen route uitstippelt. Er zijn twee factoren die de kwaliteit van dit album waarborgen: talent en samenhang. Marten de Paepe bezit de gave om een sfeer te creëren die zeer natuurlijk overkomt. Hij hoeft geen aanslag af te raffelen en geen noot te forceren; de muziek lijkt direct voort te vloeien uit zijn gesteldheid. De keerzijde is dat er op deze plaat maar weinig verrassingen te ontdekken zijn. Een artiest die constant zo puur vanuit zijn begaafdheid opereert als De Paepe, loopt de kans zijn muziek uitsluitend als therapeutisch middel te beschouwen en als gevolg daarvan een nogal eenzijdig te geluid voort te brengen. Maar misschien is dat te diep geanalyseerd. Want onbetwistbaar is het album een afgewogen geheel waar geen nummer teveel op staat, en voordat de verveling überhaupt zou kunnen toeslaan zijn de middellange liedjes al ten einde. Daarbij is De Paepe tekstueel interessant genoeg om meerdere luisterbeurten te doorstaan. De zanger stelt zich openhartig op en blijkt niet gespeend van zelfreflectie. Vooral het pakkende ‘In Your Dreams’ is een oprechte uiteenzetting van kwalijke eigenschappen. Toch zouden ook de teksten hier en daar een volledig andere draai kunnen gebruiken. Het klinkt allemaal wel erg liefjes en romantisch. Wellicht zou enig maatschappelijk engagement de zanger helemaal niet misstaan. Al met al kan Nijmegen echter blij zijn met deze talentvolle artiest. Hoewel de muziek van een breekbaar gehalte is dat alleen slaapliedjes kunnen bereiken, staat het eigenzinnige debuut van Marten de Paepe als een huis. Door de afgemeten hoeveelheid zorgvuldig afgewerkte liedjes, blijven luisteraars gevrijwaard van ellenlange luistersessies en weten ze vanaf de openingsmelodieën waar ze aan toe zijn: americana van prijzenswaardige kwaliteit die het fluisterniveau nergens ontstijgt. Als dit album in één woord omschreven moet worden, is ‘subtiel’ waarschijnlijk de meest treffende term.