Het Nijmeegse vijftal June Arc draait eigenlijk al veel langer mee dan je aanvankelijk zou vermoeden. Zo doken ze in 2004 al eens op in de voorrondes van de Roos van Nijmegen, en zijn ze ondertussen al aan hun vierde (!) demo toe. De drie vorige schijfjes hebben nooit hun weg naar onze redactie gevonden, dus in hoeverre de heren progressie hebben geboekt sinds hun laatste wapenfeit is moeilijk aan te geven. ‘Lifelines’ is in elk geval de titel van de nieuwe ep, welke meteen de eerste release is die ze in een professionele studio hebben opgenomen. Bij opener ‘Fly on the wall’ word je aanvankelijk nog op het verkeerde been gezet. De heren van June Arc lijken een truc te gebruiken uit het boekje van bands als The Wedding Present: minimale variatie op één bepaalde gitaarriff, die als een rode draad zowel de coupletten als het refrein in een houdgreep lijkt te houden. Het dwingt de andere bandleden om voor de èchte diversiteit te zorgen in het nummer, wat zowel zorgt voor een diepere gelaagdheid als een redelijk sympathiek eindresultaat. Het nummer had prima kunnen passen op een rammelende indieplaat uit de jaren ’90, ware het niet dat de (te?) goede productie, het iets te strak formule-denken en de wat gezichtsloze zang het daarvoor toch iets te steriel maken. Met iets meer gekheid en lef had het vijftal hier wel wat meer uit kunnen halen, maar qua ideeën zitten ze in de goede richting. Jammer genoeg stapt June Arc op het restant van de ep volledig af van het ingeslagen pad van potentie, en kun je je afvragen of ze überhaupt wel meer gekheid ambiëren in hun bandgeluid. Ze lijken zich, net als pakweg Haze en The Rain Poets, vooral te willen richten op een wat breder mainstreampubliek (referentiekader: Radio Gelderland). Dat de overige drie nummers stuk voor stuk strak geproduceerde popballads zijn, compleet met Grote Gebaren, spreekt wat dat betreft boekdelen. Let wel, het zijn geen slechte nummers. June Arc heeft de zacht/luid-dynamiek prima onder de knie, en weet op zich goed hoe ze een degelijk popliedje kunnen maken. ‘Lifelines’ heeft bijvoorbeeld precies de juiste ingrediënten (voldoende epiek en jankende gitaren) om als perfecte soundtrack te dienen van een nachtelijke autorit. ‘Save You’ begint als een lieflijk, akoestisch kleinood, om vervolgens steeds meer aan te zwellen naar de onvermijdelijke climax. Het soort plaat waar aanstekers geheid de kop opsteken. En alhoewel ‘My Brother Tom’ iets te traag voortsleept om echt op stoom te komen, bevat het in principe een prima hook. Echt verrassen doen de nummers echter geen van allen. Daarvoor kleurt de band toch te veel binnen de lijntjes en kiezen de Nijmegenaren toch vooral voor de weg van de minste weerstand. Met een beetje geluk kan June Arc best een radiohitje binnenslepen met een nummer als ‘Lifelines’, daar is het zeker goed genoeg voor. In principe valt er kwalitatief ook weinig aan te merken; de nummers zijn duidelijk met veel zorgvuldigheid en vakmanschap op plaat gezet. Maar je blijft achteraf toch een beetje met een gevoel achter dat er meer in had gezeten.