Als de cd ‘My Bootheels’ van Wouter Driessen op mijn deurmat valt, is net de film ‘I'm Not There’ in premiere gegaan. Deze film, die geregisseerd is door Todd Haynes, gaat over het leven van Bob Dylan. Na het zien van deze bijzondere film ben ik dan ook helemaal in de stemming om Wouter’s cd te beluisteren. Wouter is net als ik een Dylanfan. Dat is duidelijk. Wouter’s stem heeft een absolute Dylanstijl. De articulatie van de teksten en de manier waarop hij zijn stem gebruikt vertonen veel overeenkomsten. Maar er is goed nieuws voor de Dylanhaters onder ons; de dichte sinussen ontbreken volkomen! Het specifieke stemgeluid van Bob is er dan ook niet. De link met Mr. Zimmerman wordt echter door Wouter op allerlei manieren gelegd. Op de coverfoto van de cd prijkt een foto van de Nijmeegse singer-songwriter voor café Wha in New York. Dat Wouter op hetzelfde podium speelde waar Dylan zijn debuut maakte, mag bijzonder genoemd worden. Ook op de achterzijde van het cd-hoesje prijkt een foto van Wouter die geheel in sixties Bob-stijl poseert. De titel van de cd verwijst met grote waarschijnlijkheid naar het alom bekende ‘Mr. Tambourine man’. Ook wat betreft de songs op de schijf zijn er overeenkomsten. Covers ontbreken helaas niet op ‘My Bootheels’. Maar liefst twee Dylansongs worden door Wouter vertolkt. Dit voegt niets extra’s toe; integendeel. Het nummer ‘Who killed John o’Neill?’ op Wouter’s cd doet me sterk aan Dylan’s ‘Hurricane’ denken. Niet alleen vanwege de ruim negen minuten durende track. Het siert Wouter dat hij de tekst van dit nummer een eigentijdse draai weet te geven door te verwijzen naar de CIA en Osama. Dit nummer is mede door het hoge muzikale niveau de perfecte protestsong anno 2008. Wouter Driessen heeft een leuke cd afgeleverd met een aantal prettige songs. Toch is het in mijn ogen jammer dat hij op alle fronten de link naar Dylan zo sterk benadrukt. Omdat ik zelf een grote Dylanfan ben, maakt me dat erg kritisch. Niemand kan Bob evenaren! Dat maakt niet alleen Wouter kwetsbaarder als artiest, maar werkt ook de constante vergelijking met Dylan in de hand. Het is ook niet de allerminste muzikant om mee vergeleken te willen worden. Wouter’s songs zijn aardig. Ook zijn bootheels weten hun instrumenten goed te raken. Maar het niveau van Dylan? Nee. Dat is nog een ‘jingle jangle morning’ te ver voor de Nijmegenaren.