Malajube is weer een blijvertje uit Canada

Bunny Rabbit nog iets te hip voor Nijmeegs zondagavondpubliek

Tekst: Bas Jansen / Foto's: Dennis Stempher, ,

Wat zit er toch in het drinkwater daar in het mooie Canada?! De ene na de andere goede band lijkt er uit de grond te schieten en Malajube is er weer zo eentje. Soms oorverdovend hard en instrumentaal, dan weer poppy en vrolijk: Malajube draait er zijn hand niet voor om. Deze band verdient, zeker ook op basis van de live-shows, een groter publiek.

Bunny Rabbit nog iets te hip voor Nijmeegs zondagavondpubliek

Doffe beats knallen uit de speakers en het publiek wrijft zijn ogen even uit. ‘Straight outta Brooklyn’: de dames van Bunny Rabbit. Tevens afkomstig uit de überhippe stal van CocoRosie. Het is even wennen voor het rustige zondagavondpubliek, dat eigenlijk voor een Canadese gitaarband komt. Bunny Rabbit bestaat uit Melisa Rincon a.k.a. Bunny Rabbit en MC/DJ Black Cracker. De eerste gekleed alsof ze rechtstreeks uit ‘Mary Had a Little Lamb’ komt gelopen, de ander met een stoere mohawk en baggy trainingsbroek. De muziek? Dikke beats en vuile raps (denk Lil’ Kim, Peaches), aangekleed met een geil showtje. Absoluut niet slecht, maar een wel érg groot contrast met de hoofdact. Maar ze waren toch in de buurt en het zou absoluut zonde zijn om ze dan niet even naar Roosje te halen. Alleen is Nijmegen nog niet klaar voor Bunny Rabbit. Over contrasten gesproken, Malajube kan er zelf ook wat van. Soms gruwelijke noisy stukken muziek, afgewisseld met poppy (piano)klanken. Het Canadese kwintet zingt, schreeuwt en fluistert haar teksten in het Frans, wat het natuurlijk nét even een stukje spannender maakt. Maar soms ben je ook razend benieuwd waar het nu allemaal precies over gaat. Tegelijkertijd is dat misschien wel de reden dat ze nog niet bekender zijn bij een groter publiek. Want die potentie is er - zowel live als op plaat - absoluut. Niet alle nummers zijn even toegankelijk maar er is altijd oor voor de melodie, vaak afkomstig uit de piano/keyboardpartijen van Thomas Augustin. Zanger/gitarist Julien Mineau maakt een gedreven indruk en gaat volledig op in zijn gitaarspel. Het is prachtig om te zien hoe het zweet van zijn armen afdruipt en dit is ook tekenend voor de rest van de band. Goede muzikanten, sterke liedjes en hardwerkende mensen. Wat dat betreft is het ook een klein beetje vreemd dat ze met toch al twee cd’s op hun naam nog geen uur vullen. De muisstille zaal op het einde van het laatste nummer is echter wel een mooie afsluiting. Met open mond lijkt het publiek eindelijk te bevatten wat het zojuist gehoord heeft: “Wat een verbluffend goede band!”