3VOOR12/Arnhem-Nijmegen heeft de laatste tijd al behoorlijk wat aandacht aan de comeback en cdpresentatie van Nirika besteed, maar nu het zilveren schijfje zelf dus nog. Voor een melancholische ziel als ikzelf spreekt de cover gelijk aan. Een paar eenzame vrouwenvoeten, bungelend op een schommel, in diffuse kleurschakeringen. De titel van het album is een frase uit het eerste nummer ‘Ikiru’, dat binnenkomt met een jaren tachtig new wave-achtige sound. Tempowisselingen in de muziek nemen je subiet mee op reis. De dan weer breekbaar, gefrustreerde en dan weer dwingende stem van zanger Bas nemen je mee op zijn missie om de luisteraar te overtuigen alles uit het leven te halen. Heerlijk. Het wiegende einde van maakt het een nummer met een begin en een einde, met de duur van zes en een halve minuut een meesterwerkje. Met ‘Dead men dancing’ wordt er een beroep gedaan op de demonen zoals eenieder ze van ons zou kunnen kennen. Bij mij rijst een vermoeden dat de heren tekstueel ook wel eens naar The Tragically Hip hebben geluisterd. Het geluid van Nirika zet zich door in alle drie de nummers, de tweede stem rekt de zang mooi uit en maakt dat je hart soms net dat sprongetje maakt, spannend dus. Met ‘Deshret’ als sluitstuk op de cd zou ik graag willen dat er wat meer nummers op ‘Before the passion fades’ zouden staan, ik kan er geen genoeg van krijgen.