Eigenlijk is deze recensie van het debuut van Haze al enigszins achterhaald. Onlangs maakte zangeres Marieke Ruessink, hét gezicht van deze Achterhoekse band, bekend dat ze er na 7 jaar Haze mee gaat stoppen. Ondertussen zijn de overige bandleden weliswaar druk op zoek naar een vervangster, maar het verlies van een bepalende factor zal toch niet makkelijk op te vangen zijn. Tot overmaat van ramp is er ook nog een eveneens onder de naam Haze opererende Maleisische dj, die met een flinterdun dansplaatje ('Freak') Bacardi-drinkend Nederland momenteel op de dansvloer lokt. Voor een band met landelijke ambities als deze toch ook een kleine pr-nachtmerrie in wording. En dat terwijl het er eerder dit jaar nog zo mooi uitzag voor Haze. De band draait al een hele tijd mee, maar kwam voor het eerst pas echt in beeld toen ze er in 2005 met de publieksprijs vandoor gingen bij de landelijke finale van 'Clash of the Coverbands'. Met de omschakeling naar eigen werk ging het vervolgens snel: optredens op Appelpop, Huntenpop, TMF en zelfs nog een bescheiden tour door Zweden, die als belangrijkste inspiratiebron dient voor het onlangs verschenen debuutalbum. En dan hebben wij bij 3VOOR12/Arnhem-Nijmegen de band tot nu toe over het hoofd gezien, qua promotie heeft de band toch allerminst te klagen gehad. Zo loopt TV/Radio Gelderland helemaal weg met de oogst van debuut 'At Skurugata': single 'Miss You' stond zelfs op nummer 15 (!) in de onlangs uitgezonden Gelderse Top 100. Op zich is de bescheiden hype rond de band niet eens zo verwonderlijk. Als Haze één truukje goed onder de knie heeft, dan is het wel die van de Adult Oriented Rock. De goede verstaander weet dan eigenlijk al genoeg: volgens bekend recept geschreven pop/rockliedjes, goed verzorgde hooks, een gladgestreken productie, veel warme pianoklanken en lekker in het gehoor liggende gitaarlijnen. In potentie de favoriete band van je niet zo hippe vader, dus. Toch heeft 'At Skurugata' haar verrassende momenten. De beklemmende sfeer van 'My Parachute' doet bij vlagen denken aan het recente werk van The Gathering, en opener 'You haven't said a thing' mag dan geen originaliteitsprijzen winnen met haar zachter/luider-dynamiek, kwaliteitspop biedt het wel degelijk. 'Bite on the Bullet' begint vervolgens als een wat saaie Ilse Delange-achtige bubblegum-country-stomper, maar weet via een met accordeon ingekleurde instrumentale coda toch op een high note te eindigen. En is dat een in het Zweeds gezongen gedicht dat het album afsluit? Haze mag dan zelden afwijken van de veilige middenweg, kwalitatief is het allemaal prima in orde. En dan is er eigenlijk nog een extra dimensie aan de Haze-ervaring. De band treedt regelmatig op met audiovisuele hulpmiddelen (zie bijvoorbeeld de videoclip van 'Déjà Vu' hiernaast), en heeft zelfs de thematiek van het sprookjesachtige, Zweedse landschap van Skurugata als inspiratie laten dienen voor een heuse albumfilm, geschreven door Casper Zuidwijk. Het zijn allemaal kleine elementen die bij moeten dragen tot een aantrekkelijke liveshow, een extra tak aan de snel groeiende Haze-boom. Of de band de recente snoeibeurt door het opstappen van de frontvrouw zal doorstaan, is nog niet helemaal duidelijk. Marieke Ruebbink mag dan niet zo'n karakteristieke stem hebben als bijvoorbeeld Marieke Eelman (van het vergelijkbare Nilsson), haar krachtige stemgeluid zal hoe dan ook lastig te vervangen te zijn. Maar voor wie de band nog éénmaal in actie wil zien, op 1 december zullen ze hun allerlaatste concert in de volledige bezetting verzorgen in De Groes in Zelhem.