In de aanloop naar de eerste officiële show van Agua de Annique hield ik mijn hart een klein beetje vast. Het album ‘Air’, nu een week op de schappen, is weliswaar een mooi popalbum, maar aan het oppervlak soms ook wel erg zoetjes. Open haard-werk zeg maar. Nu de eerste donkere dagen zich voordoen is dat op zich niet verkeerd, maar een klein beetje uit de bocht vliegen is best wel eens lekker op zijn tijd. Een schaamteloos bruggetje naar het thema achter ‘Air’: Anneke’s fascinatie voor stewardessen. Ze vertegenwoordigen de smetteloze, zelfbeheerste, mooie kant van het leven. Maar anderzijds gaat er natuurlijk ook een mens van vlees en bloed schuil achter dat mantelpakje. Het stewardessenthema wordt tijdens de show doorgetrokken naar het podium. Anneke is gekleed in een mooi zwart stewardessenpakje en de drie mannelijke bandleden dragen witte pilotenbloezen, uiteraard met bijpassende bril. In het emotionele nummer ‘Yalin’ zingt ze “34 and I am only beginning to understand what this is all about”. Het zou zomaar kunnen. Anneke maakt tegenwoordig een solovlucht, bijgestaan door manlief op drums en twee meer dan degelijke muzikanten. Zeker gitarist Joris Dirks is zeer capabel met de zes snaren en hij mag tussendoor dan ook even een nummertje van eigen hand door de set gooien. Zoals daar ook één nummer van The Gathering langs komt. Het typische pianoloopje dat het nummer aankondigt wordt door het publiek niet als dusdanig herkend. Terwijl de t-shirts toch verraden dat er zeker toch enkele Gathering-fans op de show zijn afgekomen. De uitvoering van ‘Alone’ rockt als nooit tevoren! Puntje voor Agua de Annique. Was het dan allemaal feest in Doornroosje? Nee, niet helemaal. Logischerwijs klonk niet ieder nummer even soepel en de zaal keek vooral de kat uit de boom. Niet vreemd, aangezien het album pas net uit is. Maar van het thuispubliek zou toch meer verwacht mogen worden. Het zal wel iets Nijmeegs zijn… Verder was het gezellig druk in Roosje, maar uitverkocht was het zeker niet. Dus alléén op de naam Van Giersbergen gaan nog geen zalen uitverkocht worden, maar met zulke shows zal dit niet lang gaan duren. Voorprogramma Kristin Fjellseth was een aandoenlijke Anne-Nicole-Smith look-a-like (de levende versie uiteraard) die country-achtige muziek maakt. Dan hoor ik toch liever nummers als ‘Sunken Soldiers Ball’. Een hemels liedje van Kristins hand, maar in Annekes versie terug te vinden op ‘Air’. Vrijdag mocht Kristin de vocalen zelf weer verzorgen en dat zorgde voor een mooi slot van een veelbelovende avond.