Hoewel het een eenmalig Nederlands optreden betreft, is Willemeen niet uitverkocht. Aan de prijs kan het niet gelegen hebben, want die is met vijftien euro zeer schappelijk gehouden. De zaal is aardig gevuld met vooral jonge ouderen. Echt jonge mensen heb ik die avond niet gezien. Ozric Tentacles roept een sfeer op die we nog kennen van de jaren zeventig. De vloeistofprojector is weliswaar vervangen door een moderne computergestuurde projector maar de filmpjes mogen er zijn. Ze nemen je mee op een prettig psychedelische trip. De toetseniste ziet er echt retro uit met haar flowerpower outfit inclusief ziekenfondsbrilletje en ook de gitarist lijkt zo met een tijdmachine te zijn opgehaald. De muziek daarentegen klinkt zeer fris en modern. Ondanks de hoge mate van complexiteit - inherent aan de regels van de betere progrocksong - is de muziek zeer dansbaar. Mede ook door de aparte timing en Oosterse effecten. Het podium is volgebouwd met twee batterijen aan synthesizers, samplers en ander elektronisch spul. Alleen de bassist heeft nog enige bewegingsruimte. Hij staat er zeer relaxed bij. Een flinke joint is daar waarschijnlijk debet aan. De overige musici hebben de handen vol aan de muziek. Vooral de gitarist heeft een lastige avond. Naast de elektrische en akoestische gitaar vervult hij de rol van tweede toetsenist. En hij doet dat met verve. In hun bijna 25-jarig bestaan heeft Ozric Tentacles een oeuvre van meer dan twintig cd’s opgebouwd. En deze avond worden we getrakteerd op een mooie doorsnee van hun werk. Vooral de nummers ‘Erpland’ en ‘Sploosh!’ maken een grote indruk. Bij sommige nummers zijn de baslijnen zo laag en gemeen dat de vloer van Willemeen al aardig aan het resoneren is. Ook de mixer heeft moeite om zijn apparaat in bedwang te houden. Aan het einde van de ruim anderhalf uur durende trip staat de zaal volledig op zijn kop en blijkt dat sommige oudjes het swingen nog steeds niet verleerd zijn. Na een toegift van ruim een kwartier zit een heerlijk avondje Back To The Seventies er weer op.