Wat zo'n streepje zon toch al niet met een mens kan doen. Winterdepressie maakt plaats voor manische energie, hormonen slaan op tilt en zelfs je liefde voor jaren 90 eurotrash wordt ineens ongenaakbaar aangewakkerd. Niets kan mijn blijdschap dan ook verstoren als ik op een zonnig balkon een roze bloemetjespen ter hand neem, om een recensie te schrijven over de cd die nu uit mijn discman komt. Of toch wel? Het betreft hier namelijk een schijf van Cold Meat Industry, het label dat al jaren dé remedie levert voor dit soort ongecontroleerde goedgeluimdheid. Enkele jaren geleden zag ik labelbaas Roger Karmanik voor het eerst op een Cold Meat showcase in Groningen. 'The perfect cure for a silly smile' stond er op zijn T-shirt. En daar slaagt hij maar al te goed in, met releases van o.a. Desiderii Marginis, Morthound (Benny Nilsen) en zijn eigen Brighter Death Now. Nijmegenaar Joep Smaling drukte Karmanik toen een demo in handen. Twee jaar en een release op het Franse Divine Comedy label later, verschijnt nu dan eindelijk een cd op het - voor dark ambient begrippen - legendarische Cold Meat Industry. Veel van het materiaal op The Faded Reveries stamt nog uit die beginperiode: Illusionconsumer is bijvoorbeeld een nieuwere versie van een oud demonummer. Aan deze track is nu een lange preek toegevoegd die thematisch weliswaar passend is, maar te veel afleidt van de sfeervolle synthesizerlijnen. Jammer, maar het is slechts een kleine misser op een verder erg overtuigende plaat. De zwaarmoedige thematiek (Foundation Hope is vernoemd naar religieuze instanties die valse hoop verspreiden) laat Smaling tegenwoordig steeds vaker links liggen: "Vooral in het begin was het een houvast en een manier om mezelf te onderscheiden, maar uiteindelijk is het toch de muziek die telt." Het lukt Foundation Hope dan ook steeds beter om zichzelf muzikaal te onderscheiden. Op The Faded Reveries wordt geëxperimenteerd met tapes en minimaal pulserende beats, maar het zijn vooral de hypnotiserende synths, sacrale drones en verwrongen soundscapes die de overhand hebben. De muziek sluit daarmee goed aan bij de Cold Meat traditie, maar terwijl veel acts daar nogal eens verzanden in gotische bombast, zoekt Foundation Hope het eerder in desolate berusting. Raison d'Être (waardoor de cd ook werd gemasterd) komt nog het meest in de buurt, maar voor wie dat niets zegt klinkt het alsof Ulf Lohmann, Steve Reich en The Orb worden geteisterd door een zware depressie. Gezien het hier materiaal van twee jaar geleden betreft, maakt de cd ook erg benieuwd naar de opvolger. 'Tunes for the wounded', waarin Smaling op zoek gaat naar een meer organisch geluid, zal nog dit jaar op hetzelfde label verschijnen. The Faded Reveries is ondertussen ideaal geluidsbehang om je per koptelefoon te begeleiden door een Bukowski (die Smaling hier ook samplet), Céline of Houellebecq, of zoals Arjen 'X-rated' Grolleman zou zeggen: 'ter contemplatie'. Maar ook geschikt voor een zwoele lentemiddag, zo blijkt. Mijn lentemanie is in ieder geval weer genezen, en de eurotrash kan weer terug in de kast. Tot volgend jaar Dr. Alban!