Uitverkochte zalen, kwijlende kritieken en gillende meisjes van zeventien op de eerste rij. Het hogedrukgebied rond The Fratellis is de Noordzee overgestoken. Het Schotse trio heeft dan ook de wind mee. De sing-a-long-single ´Chelsea Dagger´ werd het geluidsmerk van de succesvolle 3FM-actie Serious Request. Sindsdien ontsnapt aan alle hoeken en keelgaten een pretentieloos refrein: ´Ta…tadada…tadada…tadadadadadada´ zingt Nederland. The Fratellis is een hype. Met aangemeten vleugels is de top snel bereikt. De top is een gevaarlijk punt voor een jonge act. Een val van grote hoogte is fataal en daarom mág de hit geen ééndagsvlieg zijn. Ontwaakt uit de roes van het stijgende succes kan juist de angst voor het einde een band verlammen. Jon, Barry en Mince Fratelli gaan niet onder de aandacht gebukt. Op het podium geen geforceerd gedoe -daarvoor blijken de lads te nuchter- maar een smakelijke voortzetting van het verheerlijkte ´uit-de-losse-pols-geluid´. Glam, reggae en punk worden achteloos aanstekelijk aan elkaar geknoopt. Seventies in de mix. Een lick hoeft niet meer dan lekker te klinken. Een tekst hoeft niet diep te zijn. Zingen zonder reden mag weer. Het maakt The Fratellis tot een pretplacebo. De suggestie van ontsnappen aan de rederijke tijd waarin we bewust gevangen leven. Even denken we dat we morgen wel weer verder zullen zien. Is het een illusie? Of zal het er nog zijn als we onze ogen weer opendoen?