Wegens een programmawijziging op het laatste moment openen The Gee-Strings de avond in plaats van Antidote. Rauwe pure punk staat echter niet in de planning van deze band; ze trakteren de zaal op wel aardige poppunk. Verre van origineel, en het klinkt ook best een beetje leuk, maar er gebeurt eigenlijk niets op het podium. Er ontbreekt iets. Laten we het op een leuke opwarmer houden alvorens aan het echte werk te beginnen. Gewapend Beton uit Amsterdam trapt meteen het volume open en beukt er stevig op los. De grote vraag van punk is natuurlijk of het muzikaal nu wel of niet moet kloppen. Vandaag houden we het erop dat het gaat om punk en niet om muziek. En dan, ja, dan klopt het als een bus. Ik versta er geen zak van, maar dat zal ook vast de bedoeling niet zijn. Ik snap wat ze bedoelen, voel met ze mee en geniet van het hoekige rauwe gitaarwerk en de scheurende stembanden van de frontman. Na een korte pauze is het de beurt aan Bratpack. Halverwege het optreden krijg ik waanbeelden van de nachtelijke uren op een doordeweekse Nederland 3 avond, waar Matthijs van Nieuwkerk me keer op keer aan zijn tafelheer voorstelt en vervolgens wat gasten afwerkt. Ook onze fotograaf blijkt niet echt onder de indruk: “Het lijkt wel alsof ze telkens hetzelfde nummer spelen, maar dan nét wat anders.” Naar het einde toe ontstaat er wat meer variatie als het plots stil is; de band stopt er gewoon even mee. Wat en waarom wordt mij niet duidelijk. Strafpunten... En dan eindelijk Stagebottles! Een band waar ik aantekeningen aan heb overgehouden waarbij ik me stevig achter de oren krab. Ik denk niet dat er iemand zit te wachten op tien regels vol vreugdekreten als “Oe! Vet! Gaaf! Joehoooe!” enz. enz. Maar het maakt wel vrij duidelijk hoe het was. De fysieke kracht van streetpunk die door de unieke toevoeging van de saxofoon de ziel van jazz meekrijgt. Aanstekelijk, energiek, kinetisch. Prachtig!