Eerlijk is eerlijk, enigszins wantrouwig was ik wel toen ik de met roze pluche (!) beklede envelop opende om de demo van Chicadeliq (genaamd "E2,-") eruit te vissen. Glossy foto's, opvallende outfits met veel glitter en zelfs een groene pruik, omschrijvingen als kultrock en glitterpunk; echt moeilijk is het niet om een overeenkomst te zien met de huidige electropunk-scene, waar Chicks on Speed en Peaches al jaren 'stijl boven inhoud' als hun mantra lijken uit te dragen. Dit Arnhemse viertal, bestaande uit 3 jazz-zangeressen en een acteur, tapt muzikaal toch uit een ander vaatje. 'Nietze' opent de demo nog wel met een scherp, elektronisch randje, maar het kille geluid wordt na anderhalve minuut doorbroken door een goed geplaatste dosis warme samenzang, wat voor een aardig contrast zorgt. Deze twee gezichten van Chicadeliq zetten meteen ook de toon voor de rest van de demo. Waar 'Nietze' met haar nerveuze drumwerk en ietwat schizofrene zang de rol van openingsnummer met verve draagt, daar zorgt 'Goes' voor een uitdieping van de warmere en meeslependere kant van de band. Goed geplaatste tempowisselingen en een prima spanningsbouw maken dit nummer het hoogtepunt van de demo; het is in ieder geval het meest uitgewerkte popliedje van de vier tracks. 'Boys' valt terug op het nerveuze en elektronische van de openingstrack en weet naar een aardige climax toe te werken, maar de teksten zijn wat aan de banale kant. 'Young and Innocent' tenslotte probeert weer te gaan voor een wat meer beheerste noot, maar deze beheersing lijkt als een rem op de band te werken en kan ook niet de gehoopte onderhuidse spanning naar boven brengen. Het nummer zwalkt daardoor een beetje tussen aardig en doelloos, zonder daarbij echt uit de verf te komen. Er is een zekere ironie te vinden in het feit dat de band drie jazz-zangeressen herbergt, terwijl de leadzang wordt verzorgd door een zingende acteur. In principe is Jack een capabele zanger, maar zijn Nederlandse accent leidt de luisteraar toch te vaak af van de muziek. Grammaticaal en stilistisch gezien lopen de teksten ook niet allemaal even lekker, wat af en toe nogal geforceerd overkomt. Chicadeliq pretendeert weliswaar vooral een goede live-band te zijn en dan zullen deze elementen ook wat minder storend werken dan ze op plaat doen, maar iets meer zorgvuldigheid hierbij kan zeker geen kwaad. Alles bij elkaar genomen kun je stellen dat Chicadeliq bij vlagen zeker aantoont potentie te hebben. De band is pas een paar maanden bezig en hun eerste optreden (in Kultuurhuis Bosch) was in december 2006. Met dat in het achterhoofd is een vroeg opgenomen demo als deze vaak niet meer dan een momentopname van een band in ontwikkeling. De live opgenomen clip van 'Boys' die op hun MySpacepagina staat toont in elk geval aan dat de band live prima overeind blijft. Tekstueel schort er nog wel wat aan, maar Chicadeliq heeft muzikaal gezien in elk geval voldoende inhoud om gelijke tred met de stijl te houden.