In het Cultuurcafé zijn er het hele studiejaar door interessante gratis toegankelijk optredens, geprogrammeerd door de Studenten Programmerings Commissie (SPC). Het leuke is dat er ieder jaar weer een frisse organisatie staat. Helaas bracht dit vanavond een nadeel met zich mee. Het licht moest nog worden ingehangen en Roos was nog aan het soundchecken. Hiermee was ze nog niet klaar of het optreden van Roosbeef begon uit het niets. Kortom de productie was niet optimaal, laat staan het geluid. Dat deed Roos en haar mannen erg tekort, want het klonk alsof ze achter een muur optraden. Roos blijkt een professionele tante die zich blijkbaar nergens iets van aantrekt en meteen opent met een nummer waarin zij iedereen mee laat kijken in haar ziel. Je zou verwachten bij zo’n opening dat zelfs mensen die geen zwak hebben voor haar Pippi Langkousverschijning nu wel meteen overtuigd zijn. Helaas vond het merendeel van het Cultuurcafé het nodig door het optreden heen te praten alsof er helemaal geen band op het podium stond. Roosbeef is duidelijk meer dan Roos Rebergen en begeleiding. Het is een sterk op elkaar ingespeelde band met een divers repertoire. De formatie kan straf rocken en vervolgens rustiger werk inzetten. Je moet als toeschouwer in elk geval geen allergie voor walsjes hebben, want dat is toch wel het favoriete ritme van het viertal. Ondertussen blijkt Roos zich tekstueel als een soort vrouwelijke Kamagurka te hebben ontwikkeld, waardoor het optreden een vermakelijk geheel wordt. De vraag of Roos nou in het Engels of in het Nederlans op haar sterkst is, is moeilijk te beantwoorden. Haar taalvaardigheid en creatieve wendingen komen wel het makkelijkst in het Nederlands tot zijn recht. Daar tegenover staat een Engelstalig openingsnummer dat met zoveel kracht en gevoel wordt gebracht, dat je hoopt dat Roos hier nog meer van in huis heeft. Als Roosbeef zich zo blijft ontwikkelen is het de vraag of ze over twee jaar nog wel gratis in het Cultuurcafé willen optreden. Foto's: Björn Berings