Het concept van de tweede EP verschilt niet veel van dat van zijn voorganger: zes korte, stevig rockende nummers met een totale speeltijd van net onder de 10 minuten. Toch zijn er ook verschillen tussen ‘Bob Says Hi!’ en het debuut van de band.

De gitaar klinkt nu over het algemeen veel helderder en minder overstuurd. Verder is de productie van de huidige plaat professioneler en valt de oefenruimte-uitstraling van voorheen grotendeels weg. Mede hierdoor krijgt de muziek wel een iets andere inslag. Het trashy garage-geluid van de eerste plaat is enigzins geweken en heeft plaatsgemaakt voor een meer punk-geörienteerde stijl, die bij vlagen doet herinneren aan de betere platen van The Misfits.

De aanpak van de Megafuckers om korte EP's uit te brengen is zeker slim. Met een EP of CD van twaalf of meer nummers loop je al gauw het gevaar dat je te lang hetzelfde trucje blijft herhalen en de luisteraar zich gaat vervelen. Juist door te kiezen voor EP's met slechts een handjevol nummers zorgen de Megafuckers ervoor dat hun product fris en fruitig blijft. Alhoewel zowel 'Couple of Tunes' alsook ‘Bob Says Hi!’ voor de liefhebber van stevige muziek zeer de moeite waard zijn, is het de vraag hoe ver de Megafuckers zullen komen als ze aan deze opzet blijven vasthouden. Ze zullen qua composities toch ook substantiëlere nummers moeten voortbrengen om een voet aan de grond te krijgen.

Er zijn maar weinig mensen die een stuurloos geraakte stoomtrein op volle snelheid lange tijd bij kunnen houden zonder af te vallen. Ondanks dat de muziek van de Megafuckers zeker de moeite waard is, loopt de band door zijn muzikale inslag toch een beetje het gevaar om in de ondergroundscene te blijven hangen. Mocht dat gebeuren, dan is het te hopen dat ze zich in ieder geval weten te ontwikkelen tot een ‘Geheimtipp!’.