Klokslag tien uur, zaterdagavond. Dubius begint het optreden in Café Eten en Drinken met de mededeling dat ze 'relaxt' gaan spelen. Twee sets van een kleine drie kwartier krijgen we voor onze kiezen. De eerste set gaat van start met een nummer 'uit 15-nog-wat', waarna de vijf mannen een mooi instrumentaal folk-liedje ten gehore brengen. De toon is gezet. Met onder meer een doedelzak, fluiten, een elektrische viool en zelfs een Zweedse sleutelviool is Dubius geen standaard kroegband. Toch zou de band niet misstaan in een rumoerige pub ergens in de binnenlanden van Ierland. De trage nummers hebben prachtige melodieën en zijn heel sfeervol. Menig beschonken kroegganger zal er een traantje van wegpinken. En zodra Dubius de uptempo nummers wat enthousiaster speelt dan het afgelopen zaterdag deed, zullen de toeschouwers zonder twijfel meestampen, elkaar onderwijl op de schouders slaand. In zo'n setting is het ook niet zo erg dat de band erg veel tijd neemt tussen de nummers. Het is daar waarschijnlijk zelfs charmant. Terug in Nederland is het echter een beetje vervelend. Het haalt de vaart uit het optreden. Daardoor doet het allemaal net iets té relaxt aan. Dubius speelt heel letterlijk een thuiswedstrijd in Café Eten en Drinken. Een van de bandleden heeft zijn buren op de hoogte gebracht van het optreden en voor in het café vindt een spontane buurtborrel plaats. Dubius moet met de speciale genodigden vechten om wie het luidruchtigst is, de band of de buurt. De buurt wint de eerste set. Pas als de band in de tweede set écht enthousiast staat te spelen, draaien ook de hoofden van de buren in de richting van het podium. En verdomd: men begint zowaar mee te klappen. Waardoor Dubius dit optreden winnend afsluit. Foto's: Ilse Lambert