Kaforka is volgens eigen zeggen beïnvloed door Gavin Friday, Zita Swoon, Soul/R&B, Deep Purple en Monster Magnet. Vol verwachting en niet gehinderd door enige voorkennis over het Arnhemse Kaforka gaf ik aan het reeds in 2004 verschenen mini-album 'Freaks and Foes' wel te willen recenseren. Waarom het nu pas onze kant opkomt is hier niet helemaal duidelijk. Het lijkt erop dat Kaforka weer nieuw leven ingeblazen wordt. Leven doet de cd zelf meteen. Het eerste dat namelijk opvalt is de lay-out. Helaas is dit door het schitteren in lelijkheid: qua kleur, lettertype, de afbeelding op de voorkant en de foto op de inlay. Alleen de foto op de achterkant kan ermee door. Al lijkt het daar alsof een zangeres de boventoon voert. Dit blijkt bij het beluisteren echter niet het geval. Het gaat natuurlijk niet alleen om het hoesje, maar vooral om de muzikale inhoud. Die bestaat uit vier eigen nummers. Kaforka blijkt een strak spelende rockband te zijn, die uit zes leden bestaat. Op de voorgrond is er de geweldige strot van Jeroen van Haring. De muziek is strak en kent op wat tempowisselingen na weinig fantasie. Het is allemaal behoorlijk dichtgetimmerd. Als er nog enige ruimte is, maakt het keyboard, de achtergrondzang of een koortje daar een einde aan. Aan de studio-opnames is aandacht besteed. Dit levert een cd op die duidelijk maakt waar Kaforka voor staat: eerlijke rock die nergens uit de bocht vliegt, maar (helaas) ook nergens echt verrast. De rock in de jaren negentig is aan Kaforka niet ongemerkt voorbijgegaan. Het klinkt niet erg vooruitstrevend. Goed gedaan is het echter wel. De eindconclusie is voor mij dan ook dat 'Freaks and Foes' in één woord te omschrijven is als degelijk. Degelijk in de goede zin des woords. Maar of dat genoeg is voor een grootse carrière waag ik sterk te betwijfelen.