The Pax zie je overal. Niet per se de band zelf, maar wel hun mooie, ronde, zwartglimmende stickers. Die zitten tot vervelens toe op lantaarnpalen, pinautomaten en repetitieruimten gekleefd. Irritant, maar het wekt ook je nieuwsgierigheid. Wie zijn toch die mensen van The Pax? En zou hun muziek net zo in je geheugen blijven kleven als hun stickers? Donderdag 24 februari staan ze in Diogenes op de planken. In het voorprogramma staat een rockband in Nickelback-stijl. Dat maakt de overgang naar het meer indie-achtige The Pax nogal stroef. De zaal is slecht gevuld, maar ze hebben blijkbaar besloten zich daardoor niet op hun kop te laten zitten. Niet alleen de muziek, maar vooral ook de presentatie is belangrijk. Dat moeten deze jonge jongens uit de MTV-generatie zichzelf hebben aangepraat. De shirtjes passen bij de riemen, de haren zitten nonchalant om hun hoofd gekruld. Ondanks de matige weerklank uit het publiek staan ze opzwepend op de rand van het podium. De zanger en de sologitarist, maar vaak ook met z'n vieren. De een vindt zichzelf blijkbaar nog belangrijker dan de ander. Het is een wonder dat ze niet in elkaars instrumenten blijven hangen. Als de drummer niet bij zijn drumstel moest blijven, zou hij zichzelf er vast ook nog tussen proppen. Het oogt allemaal wat claustrofobisch. Wat meer aandacht voor de muziek zou hen echter niet misstaan. Toegegeven: het samenspel is erg sterk en de nummers klinken als een klok. Maar ze hebben wel een erg hoog The Strokes-gehalte. Hun naam heeft eenzelfde klank, maar de muziek ook. De voortdurende herkenning en directe verwijzingen maken de nummers ronduit saai. Dat de zanger vervolgens als een soort Adam Green over de grond rolt, doet daar weinig aan af. Het slaat eerder als een tang op een varken. Het wordt tijd dat deze jongelingen niet langer de oude meesters naschilderen, maar hun eigen doek gaan bestrijken. Dat zou nog een interessant plaatje kunnen opleveren. Voor op hun nieuwe sticker.