Lang geleden, in een ver land dat Amerika heette, woonde een Bob. Hij was minstreel en speelde zelfgeschreven folkliedjes op zijn akoestische gitaar. Daarbij zong hij kritische teksten. De muziekjournalisten vonden dat zó prachtig dat ze een aparte term voor Bob bedachten: ze noemden hem singer-songwriter! In het vijfenzestigste jaar van de vorige eeuw ontdekte Bob echter de duivelse elektrische gitaar. Daar kon hij veel meer herrie mee maken! De folkpuristen werden toen heel boos. Folk mág je namelijk niet maken op elektrische instrumenten, vonden ze toen. Bob lachte ze echter uit en deed waar hij zin in had. Van die folkpuristen werd nooit meer iets vernomen... Er waren echter ook singer-songwriterpuristen. Zij vonden eigenlijk ook dat Bob z'n liedjes niet op die elektrische gitaar mocht spelen. Maar ja, ze konden toch moeilijk de inspirator van hun genre vertellen wat hij moest doen of laten. Ze probeerden dat echter wel voor elkaar te krijgen bij andere muzikanten die bij hun clubje wilden komen. O wee als zo iemand een elektrische gitaar of keyboard vastpakte! Dan werd het hem verboden zichzelf nog singer-songwriter te noemen en mee te doen aan hun festivals! Gelukkig zijn dat gruwelverhalen uit lang vervolgen tijden. Stel je voor dat tegenwoordig iemand die z'n eigen liedjes zingt en speelt, zichzelf geen singer-songwriter mag noemen, alleen omdat z'n instrument een stekker of batterijtje nodig heeft om te functioneren! Dan zouden er heel wat liedjesschrijvers genre-loos worden. En de singer-songwriter zou rijp zijn voor het museum der folklore, samen met het klompendansen en ringsteken. Maar wacht, in het verre oosten van een piepklein landje aan de Noordzee wonen nog een paar singer-songwriterpuristen! Net als vroeger proberen zij daar arme troubadours te dwingen uitsluitend historische instrumenten te gebruiken. Dat hebben ze zelfs vastgelegd in de geloofsregels van hun Gelders Singer-songwriterfestival: "er mag uitsluitend gebruik worden gemaakt van acoustische instrumenten (d.w.z. instrumenten die ook zonder elektrische versterker te gebruiken zijn)." Ze realiseren zich niet dat ze daarbij ook het risico lopen rare zangers aan te trekken, die zichzelf begeleiden op doedelzak, zingende zaag, of harp. In hun bekrompen opvatting is en blijft de singer-songwriter een soort Bob van voor de zondeval. Mocht je deze folklore een keer live willen meemaken, ga dán komende vrijdag naar het Gelders Singer-songwriterfestival. Je zult er muzikanten zien die doen alsof de elektriciteit nooit is uitgevonden. Wees echter niet bang dat het daardoor allemaal moeilijk te horen is. Natuurlijk zullen de deelnemers versterkt worden met microfoons en een podiumversterker. Het is tenslotte 2005. Sprookjes lopen altijd goed af. De draak wordt gedood, de prins redt de prinses. Maar wanneer wordt het Singer-songwriterfestival bevrijd van de monsterlijke bekrompenheid die het in de tang heeft? Dan kan de singer-songwriter weer worden wat 'ie moet zijn: een zanger(es) die zijn of haar liedjes speelt op willekeurig welk instrument. Misschien horen we dan ook nog een keer iets vernieuwends. Want dit sprookje kennen we nu wel.