Na de VIPP receptie op vrijdag, was de zaterdagavond de eerste echte concertavond, met zes bands uit het roemruchte verleden van de Jacobiberg. In een heel strakke planning werd het publiek langs evenzovele muziekstromingen gevoerd, zodat Revanche als laatste band om klokslag half één kon beginnen. Zij besloten de avond met uitstekend gespeelde en uiterst luie reggae waarop het massaal toegestroomde publiek heupwiegend de nacht inging. Prima voorbereiding op de eighties afterparty in Willemeen. De avond werd geopend door Mary and the Sideburns die een opgewekte en ongedwongen set van pop en countryrock neerzette. Helaas liet het publiek het op dat vroege uur nog even afweten. De band had beter verdiend, want er was driftig gerepeteerd om het repertoire in oude luister te herstellen. Vervolgens kwamen The Marks aan het woord. Zangeres Yvonne nam de heren muzikanten op sleeptouw. Dat leidde tot een gedreven set met staccato gitaren, pulserende bassen en hypnotiserende ritmes. De band klonk wat mij betreft nog steeds heel actueel. Less Fortunatos brachten recht voor zijn raap up-tempo bluesrock van het type SRV. De presentatie is bij zanger Marc Kamphuis altijd in goede handen. Bovendien was het aardig om de stafkrachten van 'De Berg' eens samen te zien musiceren. The Rascals hadden natuurlijk door hun praatjes en grote mond verwachtingen gewekt. Die werden in het eerste deel van het optreden niet waargemaakt. Een beetje slap aftreksel van The Shadows. Het optreden kreeg pas echt vuur en vaart toen gastzanger/pianist Ernst Gonggrijp het podium betrad en een overtuigende Jerry Lee Lewis act neerzette. Binnen de kortste keren gingen de voetjes van de vloer. Met de grafstem en powerchords van Stentorian werd het publiek weer in de jaren negentig geplaatst. De heren bleken het deathmetal-vak nog steeds uitstekend te beheersen en lieten de Jacobiberg als vanouds op zijn fundamenten denderen. De rookmachine en roterende haardossen maakten het plaatje compleet. Dat alles maakte deze Rock-'n-roll Déjà Vu 1976-2004 tot veel meer dan een rariteitenkabinet waarin enkel dinosaurussen van de Arnhemse pop te aanschouwen waren, want er werd goed gespeeld en het klonk vaak nog heel actueel. Er zullen ongetwijfeld redenen te over zijn waarom al die bands ooit gestopt zijn, maar om de muzikale verrichtingen en de uitstraling naar het publiek hoeven ze het wat mij betreft niet te laten. Foto's: www.kropot.nl