De eerste keer dat ik de soundscape van Rutger Z. laat spelen over mijn boxen, is het binnen tien seconden weer verdwenen, een unsure stream. Soundscapes blijven moeilijk: is het de artiest die loopt te spacen in de nacht en het na eindeloos beleven een mooi nummer is gaan vinden? Of is het quasi muzikaal intellect, dat denkt dat lawaai ook muziek is. Dat blijft het eeuwige dilemma van deze audiovorm. Nu heb ik 'Bij Mirjam' negentienminuutzoveel mogen ervaren en het daarna direct nog een keer afgespeeld. Wat vind ik hier nu van? Soms, bij vlagen, zit ik in mijn wegdromerij, om tegelijkertijd met beide benen op de grond te blijven staan. Voor kabelruis dan wel krakende noise moet je in de juiste stemming zijn. De muzikale ruimte die Machinefabriek hier probeert te creëren, zie je wel ontstaan, maar er ontbreekt een duidelijke focus om het scherp te zien. Het zijn wel zijn eigen gevonden samples, maar echt origineel zijn ze niet. Door de lofi-invalshoek doet het denken aan een combinatie van Smog, Markus Smickler en Pierre Bastien. Machinefabriek laat de verschillende nummers in elkaar overlopen. Dat suggereert één track van twintig minuten, die echter geen zelfstandig geheel vormt. Hij kan de nummers beter duidelijk scheiden tot echt afzonderlijke, korte scapes, zodat deze geluiden beter tot hun recht komen. Niettemin zit 'Bij Mirjam' vol met potentie en met de productiesnelheid waarmee Rutger nu zijn scapes de openbare ruimte ingooit, kunnen we nog veel van Machinefabriek verwachten.