De hippe bandjes zijn niet aan te slepen tegenwoordig. Jonge gastjes die vol bravoure lekkere rechttoe rechtaan rock-'n-roll spelen. De foto's op de demo van The Pax spreken boekdelen. Ze voldoen exact aan het stereotype beeld dat je van dit soort bandjes hebt: vijf jongens die quasi nonchalant in of langs de camera kijken, in spijkerbroek, wit T-shirt en stoere jekkies. Denk aan The Libertines, Mando Diao en The Strokes. De band schrijft in zijn biografie: "Eindelijk een band die snapt hoe rock-'n-roll in opwindende vorm moet worden opgediend." De titelloze demo bevat vier songs en het duurt tot het derde nummer voordat ik snap wat ze bedoelen. De nummers 'Capuccino' en 'Five Seconds Late' liggen prettig in het gehoor, met meerstemmige zang en grappige koortjes. Omdat er weinig variatie in de nummers zit, gaan ze echter ook snel vervelen. De refreintjes worden te vaak herhaald, waardoor je al snel denkt: nu weten we het wel! Deze nummers klinken ook wat braaf. Het mag best wat feller. Je zit te wachten tot het eens lekker uit de bocht zal vliegen. Dat blijft helaas uit, ondanks de tempoversnelling aan het einde van 'Capuccino'. Bij het derde nummer ('So Alone') veer ik ineens op uit mijn stoel. Het tempo wordt opgevoerd, de gitaren gillen en de zanger komt ineens los. Dit is een nummer waarop ik wil dansen en springen! In 2 minuten en 18 seconden wordt al het goede van rock-'n-roll samengebundeld. Nu merk ik dat The Pax inderdaad opwindende muziek kan brengen. Het laatste nummer is 'De pedagogiek van de onderdrukten'. Het tempo gaat weer wat terug, maar dat is geen probleem. De opbouw is evenwichtiger en het refrein werkt nu niet op de zenuwen. De door elkaar gezongen zanglijnen klinken harmonisch. Ik ben benieuwd geworden naar een live optreden van The Pax. Ze hebben in mijn ogen zeker potentie om zich te ontwikkelen tot een opwindende rockband. Hou de nummers compact en durf je wat meer te laten gaan. Hoe vuiler hoe spannender...