Ze laten er geen gras over groeien, de mensen van Silence is sexy. Al na een jaar brachten ze hun eerste demo uit in eigen beheer. En het is werkelijk een plaatje om te zien. Geen met vilstift bekladde recordables voor deze vier heren. De demo gaat bovendien vergezeld van een Engelstalige brief - deze demo is ongetwijfeld gemaakt om Silence is sexy een stap verder te brengen. Hopelijk dichter bij een label. Dat zou welverdiend zijn. Deze, in eigen bewoordingen, nu-wave-rock-noise-emotion-band past naadloos in het huidige muziekbeeld. Ze weten waar ze mee bezig zijn. En het werpt vruchten af. Niet alleen zijn ze op Studio Brussel gedraaid en zijn ze 'talent of the week' op ongekendtalent.nl, ze zijn ook LiveXS local hero van de maand maart geworden. Ze spelen 30 maart in Paradiso en maken kans om op Parkpop te spelen. Dit alles maakt erg nieuwsgierig naar de muziek. De eerste noten van de cd doen even denken aan Interpol. De monotone en daardoor indringende stem plus gitaarpartijen op 'Reptiles' verwijzen er sterk naar. Zelf noemt Silence is sexy de invloed van Joy Division, The Cure, Radiohead en My bloody valentine. Vooral de laatste is te herkennen, maar verder hebben ze vooral last van het 'tip of the tongue'- syndroom. Hoor ik daar een Franz Ferdinand-riffje, een Alice in Chains-zanglijntje? Laten we het houden op een eigen stijl. Ze vervallen gelukkig niet in al te somber geneuzel, maar blinken uit in krachtige songs. Er zitten mooie wendingen in, die de muziek spannend en interessant maken. Bij elke luisterbeurt hoor je andere dingen. Al dreigt het hierdoor ook een klankenbrij te worden. Het kost moeite bij te houden welk nummer er eigenlijk draait. Echte hitpotentie ontbreekt hierdoor. Meezingen is niet echt mogelijk en het blijft ook niet dagen in je hoofd hangen. Maar een groot probleem is dat natuurlijk niet. Het enige probleem is de stilte die al na 15 minuut 40 uit de speakers komt. Einde demo.