Liefdesliedjes. Er zijn er genoeg van. En er zijn ook zat mensen die er meer dan genoeg van hebben. Het klinkt allemaal hetzelfde en alles is al gezegd. Dat is misschien wel zo, maar nog niet door Rutger Zuydervelt. Als Machinefabriek heeft hij geen woorden nodig, maar zegt hij het met een ruim twintig minuten durende soundscape. 'Lief' is echter geen achtergrondbehang met bloemetjesmotief. Het is een indringende compositie die je van natte droom naar nachtmerrie leidt. De 3" cd opent zoals we dat van Machinefabriek gewend zijn: een piepende en knarsende lift-off. De luisteraar wordt al glitchend opgetild naar hogere regionen waar post-rockende gitaren en viooldrones je laten zweven op een lieflijke wolk. Een minutenlange climax waarin desondanks een pijnlijk bijtende grondtoon doorklinkt. Soms neig je die te vergeten, maar er komt een moment dat de onrust genadeloos ruisend toeneemt en de wolk barst. Dan regent het enkel nog druppels herinnering aan die ene mooie melodie, die je nooit helemaal kon doorgronden. Aan zoetsappige omschrijvingen valt bijkans niet te ontkomen. Toch is dat niet het stempel dat Machinefabriek verdient. Vanwege de grotere rol van de gitaar lijkt het alsof Fennesz zijn warmste dekentje om je heen slaat, maar met een unheimische dreiging die niet onderdoet voor de duisterste Mogwai-bewerkingen. Zo hard kan liefde ook zijn, en dat is wat 'Lief' zo mooi maakt. Na twintig minuten is het luisterspektakel afgelopen. Je staat weer op de grond, maar niet helemaal met beide benen. Een beetje verward blijf je achter. Wat is er nou allemaal gebeurd? En vooral: was dit nou alles? Op repeat dan maar! De muziek is immers gelaagd genoeg om meer luisterbeurten te overleven. Bovendien is 'Lief' coherenter dan het oudere, meer collage-achtige Machinefabriek-werk. Misschien wordt het inmiddels eens tijd voor een volledige cd. Er mag immers best wel eens een weekje voorbij gaan zónder Machinefabriek-recensie.