Het is toch even wennen, daar in Gonzo. De band op gelijke hoogte met het publiek en niet meer dan wat rood licht om de muzikanten te beschijnen. Niet dat een metershoog podium en een spetterende lichtshow de muziek nu onmiddellijk beter maken, maar een band mag toch wel een beetje opvallen in de ruimte. Geezer Gene probeerde gisteravond op te vallen door gewoon heel hard zijn muziek te spelen. Die leent zich daar ook voor: rechttoe rechtaan rockriffjes, pompende bas, bonkende drums. Solootje hier, breakje daar. Verder geen gezeik. De nummers zitten precies zo in elkaar zoals dat hoort volgens de wetten van de rock. En ze worden ook uitstekend uitgevoerd. Laat daar geen twijfel over bestaan. Geezer Gene is erg goed in wat het doet. Het is alleen zo jammer dat de band nooit eens buiten de platgetreden paden komt. Het is allemaal zo gewoontjes. De nummers bezwijken bijna onder hun eigen voorspelbaarheid. Er is één uitzondering: als zanger/gitarist Bert Hoogma in zijn eentje een nummer speelt op de akoestische gitaar. Dan blijkt opeens dat onvoorspelbare ritmes en melodieën wél thuishoren in de muziek van Geezer Gene. En dat er - verdomd! - zelfs emotie in kan doorklinken. Op dat moment is Geezer Gene een band die geen hoog podium en daverende lichtshow nodig heeft om op te vallen. Dat zouden ze de rest van het optreden ook zijn als ze die onvoorspelbaarheid maar iets meer zouden toelaten.