Krezip zette in 2009 een punt achter een succesvolle muziekcarrière in Nederland. Dat mag een gemis zijn, maar we hebben er een hoop voor terug gekregen. Niet alleen is Jacqueline Govaert bezig met haar solocarrière, ook drummer Bram van den Berg, bassist Joost van Haaren en gitarist Jan Peter Hoekstra wurmden zich uit hun poppy comfortzone om een boom van een band neer te zetten. De naam is Guild of Stags. En daarmee beloven we bij dezen plechtig geen woord meer te reppen over Krezip in deze recensie.
In het voorprogramma vinden we The Last Internationale. Deze band uit de States doorkruist op dit moment Europa, na het afgelopen jaar al meer dan 150 gigs in eigen land te hebben gespeeld. Ervaring zou dus van de band af moeten druipen. En dat doet het ook: het trio staat stevig op het podium en laat zich bij aanvang niet afschrikken door een lege zaal (die overigens wel langzaam vol loopt). Toch lijken we hier naar het zoveelste overzeese bandje te kijken. Als je lyrics als ‘Sometimes the obvious is the hardest to see’ (volwassen?) afwisselt met zinnen als ‘Vampires will suck your blood’, zijn we je kwijt. Theatraal met de haren wapperen maakt de situatie dan alleen maar erger. En de zangeres mag dan wel een lekkere, rokerige stem hebben: de band is weinig ritmevast. The Last Internationale is een bandje dat zich prima zou lenen voor een soundtrack in een dertien in een dozijn ‘highschool comedy teen drama’. Maargoed, dat betaalt dan weer wel lekker…
Guild of Stags maakt entree. En hoe? Frontman Michael Devlin, all the way from London, trekt zijn strot open en zorgt ervoor dat een stuk of 120 monden openvallen. Hij trekt direct de aandacht naar het podium en zorgt er samen met zijn drie bandleden voor dat geen hond meer stil staat in de SuperMarkt. Maar wat wil je? Deze zeventiger jaren rock sound hebben we in tijden niet meer zo origineel gehoord. Het ziet er misschien typisch uit om een man met lange blonde haren ‘All I need is you’ te horen zingen, maar niets klinkt minder eerlijk. De samenzang, de attitude, de instrumentbeheersing: alles is bingo.
Zelfverzekerd kijken bassist en gitarist het publiek in, terwijl drummer Bram van den Berg als een wildeman zijn drumstel bewerkt. Tijdens het nummer ‘Holding you tight’ stevent de band af op een ultieme climax, waarin Devlin laat horen wat hij is zijn mars heeft. Het verbaast niemand dat het publiek na het laatste nummer schreeuwt om meer. De encore wordt gegeven in de vorm van ‘Heartbreaker’, een Led Zeppelin cover die prima uit te verf komt. Het is duidelijk waar de heren hun inspiratie vandaan hebben gehaald. Na het optreden verkoopt de band zelf T-shirts in een merchandise stand die volledig is aangepast aan het opvallende artwork. Vrienden, fans en geïnteresseerden worden vriendelijk te woord gestaan.
Het is de vraag of Nederland daadwerkelijk (nog) op deze muziek zit te wachten. En of Guild of Stags dan ook de uitverkoren band is om hiermee door te kunnen dringen tot ons koppige Nederlanders. Maar wat we zeker weten is dat je met vakmanschap, sympathie en zichtbare liefde voor het genre een flink eind kunt komen. En dat Guild of Stags het gevoel heeft overgebracht dat eind jaren zestig, begin jaren zeventig moet hebben overheerst in muziekland: opwinding en euforie.