Texoprint: ‘Zoveel mogelijk herrie maken voelt als een primitieve drang’ Texoprint: ‘Zoveel mogelijk herrie maken voelt als een primitieve drang’

Duik jij ook het liefst in vreemde online forums vol complotdenkers? Of kijk jij met grote fascinatie naar de zoveelste Andrew Tate wannabe, die hun ‘succesvolle’ dropship-cursus probeert te verkopen op je insta-feed? Jasper Werij (bas), Redwin Rolleman (gitaar) en David Pop (drums) van Texoprint ook. ‘Ik vind het heel leuk om in reddit-communities te duiken die heel apart zijn’, zo vertelt Pop. ‘Ik volg bijvoorbeeld al jaren een Zero Covid community: van die mensen die zijn blijven hangen in de pandemie en nog ruzie met hun familie hebben over mondkapjes.’ 

Na een rits EP’s verscheen vorige week hun debuutalbum Modern Living, en die staat bol van dat soort moderne fenomenen. Ze zingen er met z’n drietjes over, omstebeurt nemen ze de lead terwijl ze schreeuwen over complotdenkers op closer 'Fratricide', mensen in rare online rabbitholes op ‘Street Theatre’, en natuurlijk de welbekende dropship- en crypto-mannetjes op ‘Diamond Hands’. ‘Ik vind het vooral fascinerend hoe die groepen hun eigen taal en manier van denken ontwikkelen. Dat mensen elkaar in een klein online-hoekje zo kunnen opjagen. Een complete ideologie en een wereldbeeld dat ze met z'n allen organiseren.’

Aan de ene kant steken ze de draak met die lui, maar aan de andere kant voor de band ook een manier om op henzelf te reflecteren. Zo was Rolleman ook niet onvatbaar voor de grindset: ‘Ik heb zo’n 15 jaar geleden een mbo-opleiding gevolgd waarbij we mini-ondernemingen moesten opstarten en iedereen vervolgens ging dropshippen. Toen heb ik nog opgefokte powerbanks uit China verkocht aan docenten. Maar na een tijdje kom je er wel achter dat die hele mindset van succesvol zijn om totaal de verkeerde dingen draait.’ Werij lacht: ‘Dus ben je maar een muziekopleiding gaan doen.’ 

De teksten zijn voornamelijk een reflectie van hoe de drie met elkaar praten, en dat merk je in de nummers die, ondanks de soms zware thema’s, nooit zwaarmoedig worden. ‘We zijn geen punkband die het gewicht van de wereld op de schouders draagt. Elke tekst begint uit iets geinigs. Ik verbaas me er eigenlijk ook over dat we met deze plaat zo diep kunnen praten over de teksten’, geeft Rolleman toe. ‘Onze eerste nummers gingen gewoon over televisie kijken, ofzo. We vonden dezelfde muziek leuk en met die insteek zijn we samen in een oefenhok gaan zitten.’

Het trio leerde elkaar kennen op de Herman Brood Academie. Daar, in het rokershok, gingen de eerste gesprekken vooral over de iPod Classic van Werij, die volstond met obscure Japanse bands en shoegaze-artiesten als LSD and the Search for God. ‘Vanaf dat moment deden we eigenlijk zo veel mogelijk schoolprojecten met z’n drietjes.’ Zo stonden ze op de HBA al snel bekend als de Noise Boys, en ze deden met hun allereerste show prima eer aan die naam.

‘Het was complete chaos!’ Ze speelden tijdens oud en nieuw 2019 in de keuken van studentencomplex AL16 in Utrecht, maar die noiserock-covers, waar ze toen net voor een opdracht mee bezig waren, kwamen niet helemaal lekker uit de verf. ‘We waren al helemaal dronken, en waren echt alle nummers vergeten. We hebben toen een half uur harsh noise gemaakt, met de gitaren over de grond lopen slepen. We hebben die keuken leeggespeeld, op een gothstel in de hoek na! We hebben ons die avond rot gelachen.’

Die liefde voor oorverdovende muziek zat er al vroeg in, zo vertelt Werij: ‘Als kind had ik gewoon veel te veel energie, dus toen ik shoegaze ontdekte, was het precies het gevoel dat ik zocht: zo’n dikke wollige fuzz-sound, waardoor je eigenlijk niks anders meer kan horen. Dus toen was de stap naar pure noise eigenlijk heel klein, zoveel mogelijk herrie maken voelt als een primitive urge.’ Pop vult aan: ‘Alsof de bal van frustratie die ik altijd van binnen voelde, in mijn koptelefoon is gestopt.’ 

Die noodzaak voor verschroeiende muziek hoor je in elk nummer op Modern Living terug. Grauwe rock volgestopt met feedback en schelle gitaren, waar zelfs de ‘trage’ nummers nog razend scherp zijn. ‘Ik benader m’n gitaarsound eerder met het idee dat ik aan het beeldhouwen ben, dan dat ik een simpele riff over de drum en bas heen leg, zeg maar. Dus ik begin gewoon heel groot, één noot spelen moet voor mij gewoon gelijk een soort van THX intro zijn, voor films vroeger. Misschien begon daar die liefde voor shoegaze.’

Check hieronder de livesessie bij 3voor12 Radio, met nummers van het nieuwe album:

Hoe noem je het eigenlijk? Want de nummers op Modern Living hebben de grauwe textuur van noiserock en de snelheid van punk, maar kunnen soms ook openbarsten met galmende shoegaze-gitaren, voordat ze oplossen in opgefokte harsh noise. En er komt af en toe ook gewoon een catchy refreintje voorbij. Was het op de eerdere EP’s nog vooral rammen, het nieuwe album klinkt gelaagder. ‘We luisteren zelf ook gewoon veel popmuziek, early Madonna of Caroline Polacheck bijvoorbeeld. Dat hebben we door de jaren heen steeds meer durven omarmen in onze eigen muziek, het hoeft zeker niet alleen maar moeilijk te zijn. Dat contrast met ons geschreeuw maakt het ook wel weer spannend.’ 

Dat ze dan voornamelijk in het postpunk-hoekje worden gedrukt, maakt de band ook weer niet zoveel uit. ‘Van 2010 tot 2020 was elke rockband garagerock, en nu is elke band automatisch een postpunk-band. Er zijn tegenwoordig echt een miljoen dingen die je in dat hokje kan stoppen.’ De titel van de plaat is dan ook een kleine knipoog naar de zoveelste postpunk-band, met zo’n abstracte woordcombinatie als naam. ‘We maken er een grapje over, maar stiekem doen we er zelf ook gewoon keihard aan mee.’

De band heeft al een flinke livereputatie opgebouwd, met een show op onder andere Best Kept Secret en de mooiere poppodia van ons land. Toch gaat Texoprint ook lekker in het buitenland, met tours die al door Duitsland, Tsjechië en Italië gingen, waar hun muziek juist heel erg aanspreekt.
‘Het lijkt alsof veel meer jeugd daar naar bands luistert. Er heerst in Centraal- en Oost-Europa meer een diy-cultuur. In Nederland is het allemaal zo goed geregeld, terwijl je daar vaak ook gewoon door een guy wordt geboekt, waar we dan die avond ook bij slapen. De gastvrijheid en liefde die je daar voelt is heel bijzonder.’ Zoals in Italië, toen ze ergens in de middle of nowhere op een privéfeest in een schuur voor zo’n 70 man stonden te spelen, nadat de pan pasta door het publiek was gegaan. ‘Werden we door de hele buurt uitgezwaaid toen we met ons busje weer wegreden. Dat was zo authentiek, veel liever dat dan op welk poppodium dan ook.’

Donderdag 2 oktober speelt Texoprint een livesessie bij 3voor12 Radio.