Draaimolen 2025: geduld is een wonderschone zaak op de zaterdag Draaimolen 2025: geduld is een wonderschone zaak op de zaterdag

‘Oehoe, oehoe!’ doen de uilen. Komen die uit het bos? Nee, tuurlijk niet, Xiaolin tovert ze uit haar laptop. De setting: het intieme Moon-podium halverwege de zaterdagmiddag. Om haar heen staat een halve maan van de beter ingevoerde Draaimolen-bezoekers. De Reddit-nerdjes. De hipsters. Een enkele edgelord. Xiaolin is geen household name hier. Sterker nog, de Chinese producer stond nooit eerder in Nederland, heeft ook geen bekende producties op haar naam staan, maar wel een liveset op Soundcloud die afgelopen week al vijfmaal op repeat ging. Op voorhand al: een ontdekking, precies het type act dat je hoopt via Draaimolen in je hart te sluiten.

En oh my god, het blijkt het buitenissig mooi wat ze doet in dat uurtje live op het podium. Over mistige synthesizers neuriet ze een wijsje, en die vocalen loopt ze stapelt ze op. Opeens klemt ze een viool in haar nek voor een stel virtuoze riedels. Zoiets zou richting cheesy kunnen koersen, maar hier niet. Dub meets dreampop, dat is het, en die baslijnen klinken ECHT heavy, een beetje freaky wordt het zelfs.

Jaja, Draaimolen is een dancefestival, maar wie goed zoekt, zal op deze tweede dag op het MOB-Complex in Tilburg niet alleen de benen tot leven wekken, maar ook de vlinders die al die tijd al in je buik lagen te slapen. Ze hadden alleen eventjes een wekker nodig.

Die vlinders gaan in overdrive bij PLO Man en Konduku, die verdomd trippy broeierige house mee hebben. Zeg maar: vijf uur zondagnacht in het Muzieklokaal. Ogen dicht, focus naar binnen en dan zweven, zweven, zweven. En ah, daar is weer zo’n melodie als een zachte kus in de hals. Ze werken toe naar Nathan Fake, wiens classic debuutalbum uit 2006 nota bene Drowning In The Sea Of Love heette. Samen met James Holden en het label Border Community kwam hij vanuit progressive house uit bij emo-IDM en elektronische muziek die je óók best trance zou mogen noemen: vol arpeggio’s, langgerekte melodieën die alsmaar opbouwen. Maar deze trance mag ook glitchy zijn, hier gaan de synths soms schots en scheef. Het is de muziek waar een hele generatie dj’s op is grootgebracht in de hoogtijdagen van TrouwAmsterdam, en dan zeker de Holden-remix van ‘The Sky Is Pink’. Hier speelt Fake hem in zijn eigen versie. Flap flap flap! De vlinders gaan inmiddels helemaal wild.

De vlinders zijn al even daarvoor voorzichtig begonnen te fladderen bij de Strobe-mainstage. Draaimolen-huisvriend Job Jobse lijmt er twee tracks van Four Tet en Burial aan elkaar, even later ook de gedempte Giegling-emohouse van Traumprinz, Bicep, Moby’s ‘Go’ en nog zo’n classic mix van James Holden (ja, Job is een van die clubkids met warme herinneringen aan de Trouw). Vierenhalf uur mag hij de mainstage openen, een krappe maand nadat hij met KI/KI headliner was op Lowlands. Vandaag geeft hij de anti-Alpha-set, een duikje terug de underground in nadat hij zijn teentje even in het bad van de grote mainstream heeft gedipt. Hij beloofde festivaldirecteur Milo van Buijtene al z’n lievelingsliedjes te draaien (en in ruil heeft Milo een hotelkamer vol rozenblaadjes voor Job geregeld). Die klinken stuk voor stuk melodieus, zachtaardig, liefdevol. Knuffelmuziek vol geduld.

Ja, geduld, dat is het toverwoord vandaag. Loop maar eens langs voormalig De School-resident en Nous’Klaer-broeder Oceanic in de verstopte, geheime stage middenin het bos. Onaangekondigd staat-ie hier acht uur lang (!) te draaien in de uitgegraven kuil midden tussen de bomen, met overwoekerd geluidssysteem, wierookje erbij. Mensen zitten lekker op het randje van de kuil mee te veren op house die nog eens een slag stemmiger is dan wat Jobse draaide, veelal muziek van een album dat volgend jaar ergens moet gaan verschijnen. Bijzonder om te zien hoeveel mensen hier gewoon continu blijven kleven op deze ieniemienie-stage, mensen die hun vooraf zorgvuldig samengestelde timetables en verlanglijstjes uit het raam gooiden omdat het eigenlijk veel lekkerder is om een honk te kiezen. Dat valt sowieso wel op op deze zonovergoten dag: weinig mega-mensenmassa’s die heen en weer duwen (lees: de Bravo-ziekte), weinig haast.

Misschien is dat onthaasten ook wel uit nood geboren, want deze zaterdag is ramuitverkocht, en op momenten barst het terrein uit z’n voegen. Vrijdag was het al arelaxt vol in de Tunnel, vandaag is er geen doorkomen aan wanneer Pariah en Ben UFO de Pit tot gort draaien met stevige garage en steeds meer opgefokte curveballs. Wie op een ongelukkig moment aan kwam kakken, moest zelfs vijftig minuten wachten om het festivalterrein überhaupt te betreden en telkens zijn er mega-mega-rijen omdat de Forest Rave-stage at capacity is.

Best een domper, want dit is het thuishonk van liefdeskoppel Eris Drew en Octo Octa, twee Amerikaanse dj’s die al jaren het betere housewerk programmeren op Draaimolen. Nou ja, gisteren rond vijf uur stond Octo Octa te knallen op drum ’n bass, maar vandaag duiken ze gewoon weer liefdevol in de househoek. Het speedy figuurtje Eoin DJ, wiens proggy producties al behoorlijk opvielen in andermans sets, laat de sirenes door het bos schallen en teaset effe met een flard Armand van Helden. Bij Mr. G, ooit helft van electro-act The Advent en sinds 2000 al hofleverancier van knokige, rudimentaire en superkrachtige house en techno. ‘If house is a nation, I wanna be president’, klinkt het in één van zijn tunes. Heerlijk hoe hij telkens bevangen wordt door de housekoorts, zijn lichaamsdelen vanzelf wild beginnen te swingen, hij pirouettes draait wanneer hij die ride laat lopen. Alleen een beetje mal dat die tracks telkens stilvallen, en hij dan gewoon weer een nieuwe aanzet op zijn sampler.

Eris Drew zelf geeft ook een goed geschiedenislesje housen met Mark Farina, een ouwe rot uit Chicago die haar ooit inspireerde dj te worden, al tien jaar niet in Nederland te zien was, überhaupt nauwelijks de oceaan is overgestoken en voor de gelegenheid een Lil Louis-shirt heeft aangetrokken. Schattig hoor. Diezelfde Lil Louis krijgt met de orgastische classic ‘French Kiss’ even later een glansrol bij Freddy K en Cassy. Het gekreun schalt door het bos wanneer de house-trein vertraagt, tot stilstand komt en dan weer gaat versnellen, versnellen, versnellen richting extase. Huh, wacht eens even, Freddy K in het housebos? Zou die niet met zijn stevige beuktechno in de tunnel moeten staan? Nee, vandaag met Panoramabar-veteraan Cassy (die al sinds de begindagen van de Berghain meedraait) gooit hij het over een totaal andere boeg. Een uur lang minimale deephouse trekken ze open met ‘Professional Widow’, ook al in de Armand van Helden-remix. Het is veel viben en soms even een euforische knaller. Shoutout naar de grijze baardmans in Koekiemonster-shirt die zijn hoofd middenin 20 subwoofers heeft geparkeerd en staat te housen als een mallemoer.

Ze klinken superdik, maar niet zo dik als dat Sinai-soundsystem bij de AURA. Omdat de ongemakkelijk verstopte dj-booth daar op vrijdag toch niet helemaal werkte, hebben ze nu een improvisorische booth gebouwd op een vijftal meter achter de speakers. Ietsjes minder ongemakkelijk, en WOAWWWWWW wat klinkt het dik bij de lome dubtechno van duo Moritz van Oswald en Tikiman, voor de gelegenheid aangevuld met Azu Tiwaline’s subtiele Afrikaanse percussie, bij de gemene dubstep van Peverelist en Pinch, en wat klinkt het loeihard wanneer CCL en Yushh een remix van Model/Actriz omlijsten met baile techno (haha) en mega-impactvolle dubstep die niet zozeer vuist-in-de-lucht is, eerder hoofd omlaag-hangen-in-de-speakers.

Oh Draaimolen, zodra het duister valt over het MOB-Complex transformeert de boel nog eens, en wordt weer duidelijk hoe begeesterd ze hier nadenken over het lichtplan. Geweldig hoe die lichtgevende UFO vervaarlijk rondvliegt boven de Pit wanneer Sherelle en Gigi FM na een kwartier ingewikkelde struikelritmes opeens tot explosie overgaat met de UK drill van Headie One. Hoe de Moon bij Powder (op een heerlijke trip-plaat van DJ Koze) opeens ECHT een lichtstraal naar de volle maan schiet. Je zou jezelf in vijven willen opsplitsen, om te onthaasten en overal geduldig te kunnen blijven plakken, om niet te missen hoe bij de psychedelische techno van Wata Igarashi het lichtplan van de hijskraan steeds ingenieuzer wordt. Hoe bij de wat ingewikkelde IDM van Clark opeens blijkt dat er ook een ronddraaiende 360 graden-laser aan de UFO hangt, die een kronkelend lijnenspel achterlaat op de bomen. Vooral ook hoe stoer Benny Rodrigues en Carista draaien als b2b-headliner, echt een match made in heaven, met dat mega-plafond aan lampen dat over het hele veld hangt, waar óók nog lasers doorheen schieten.

En eerlijk: als ik me toch zou kunnen opsplitsen, dan zou mijn vijfde zelf nog eens extra willen onthaasten, en alle hanghoekjes diep in het bos willen verkennen. Hier opeens een rijtje bioscoopstoeltjes. Daar een parachute-tentje op weg naar de Forest Rave. En die lampenketting en dat lichtgevende gordijn net achter de Moon, waar leidt die eigenlijk naartoe? Dat stelletje dat daar weggedoken in de bosjes in elkaar gekronkeld zit te knuffelen, die weten dat de festivalmagie niet alleen ontstaat bij de stages, maar juist ook in de gekke tussenruimtes.

Moeten we dit terrein straks echt gaan missen? Na een maandenlange strijd achter de schermen deed Draaimolen begin deze week een noodkreet: de provincie wil vanaf 2026 geen evenementen meer op het MOB-Complex. Nu is Draaimolen al wel eerder verhuisd, maar er is zo langzamerhand geen Tilburgs evenemententerrein meer over dat voldoet aan de vrij specifieke wensen van het dancefestival. Dus is er een petitie gestart waar, aan de stralende ravers dit weekend te zien, vast zo’n tienduizend handtekeningen zijn achtergelaten. Laten we hopen dat de Provincie daarnaar gaan luisteren, want een zomer zonder Draaimolen, dat zou een groot gemis zijn.