Merel Pauw alias Elmer zag over de afgelopen jaren al heel wat dromen uitkomen. Met haar supercreatieve, speelse en vaak geëngageerde hiphop en hyperpop speelde ze al op Lowlands (inclusief dj-hond Skipper) en ze presenteerde haar debuutalbum platland met een eigen festival in Paradiso. Inmiddels kan ze nog een droom afstrepen: ‘Gevraagd worden voor een VPRO Jeugd-programma, dat is voor mij als Villa Achterwerk-kind dé dream’, vertelt ze, terwijl ze haar hond Freddy uitlaat in het bos. ‘Je kan wel vanaf 12 kilometer afstand van me ruiken dat ik uit een links VPRO-gezin kom, toch? Mijn vader heeft ooit Radio Bergeijk gemaakt voor de VPRO, wat ik persoonlijk het vetste vind wat hij ooit heeft gedaan. Ik ben opgegroeid met de nationale VPRO Flowerboy-trots op onze heftige kindertelevisie, dat we zulke ranzige, ruige, vage kindertv hadden. Ik vind dat je daarmee kinderen serieus neemt, omdat je denkt dat ze niet van suiker zijn, en tegelijkertijd neem je ze niet serieus. Niet alle kindertv hoeft hartstikke educatief te zijn, daar word ik soms heel chagrijnig van. Ik heb het gevoel dat we die oude, brutale Villa Achterwerk-stijl wel weer hebben weten te vangen. Daar ben ik vooral heel trots op.’
Ja, je bent meer Maxim Hartman dan Taarten van Abel, hè?
‘Ja, daar heb ik ze ook voor gewaarschuwd! Ik heb het concept niet zelf bedacht, ik werd gevraagd voor het programma. Toen ze me vroegen zei ik ook: “Nou, ehm… hoe leuk het me ook lijkt, ik weet niet of jullie mij moeten hebben, want ik heb echt een hekel aan kinderen, ik ben helemaal niet goed met kinderen en ik heb nog nooit iets gepresenteerd.” Zij zeiden: “Dat is juist wat we willen!” Oké dan. Ik heb mijn draai gevonden, tussen de takes door was ik echt maten met de kinderen, waardoor ik een beetje hard tegen ze kon zijn als we gingen filmen. En ik nodig ze ook zeker uit om hard terug te doen tegen mij.’
Oscar bijvoorbeeld, die maakt een liedje dat zijn opa en oma niet meer met het vliegtuig op vakantie zouden moeten gaan, terwijl hij dat zelf ook doet.
‘Ja, dat is gewoon hartstikke hypocriet, zelf naar Mallorca gaan!’ Met een grijns: ‘Dit is gesubsidieerde kindertelevisie, dan moet je wel een beetje eerlijk zijn.’
Wat valt je op aan de kinderen met wie je werkte?
‘Het zijn hele verschillende kinderen die over hele verschillende dingen boos zijn. Van het grote maatschappelijke, zoals Berk, die niet bij de jongerenafdeling van GroenLinks PvdA mag omdat hij nog te jong is. Tot het kleine: Melanie die boos is omdat ze geen hond mag. Maar wat me wel opvalt: kinderen leren vanaf een best wel jonge leeftijd aan dat woede geen gewenste emotie is. Ze vroegen allemaal: “Moet ik echt schreeuwen als we straks gaan opnemen? Ik weet niet of ik dat wel durf.” Jawel, dat wordt leuk! Ze waren best wel bang om dat te laten zien. Ik denk dat dat de kracht en de noodzaak van het programma is. En ik vond het verdrietig om te zien hoeveel kinderen al weten over die grote wereldproblemen zoals klimaatverandering, ik leek al een soort fatalisme te ruiken.’
Welke boosheid resoneerde bij jou het meest?
‘De woede van Daisy, die is boos omdat haar broertje op het autistische spectrum zit, en mensen daar heel moeilijk over doen. Ze gaan ongeduldig om met haar broertje, doen gemeen tegen haar broertje. Hij heeft dat niet altijd door, dus zij voelt de woede namens hem. We hebben het daar toen veel over gehad: hoe belangrijk het is om voor een ander op te komen, maar hoe machteloos dat ook kan voelen.’
(lees verder na de video)