Eenmalige reünie GEM: for old times sake

GEM was twintig jaar geleden dé gitaarband van Utrecht. Ontstaan in de slipstream van The Libertines en ook wel de Domtoren-Strokes gelabeld, straalde de band een bravoure uit zoals je die in Utrecht eigenlijk nooit zag. Het is moeilijk om je nog voor te stellen met alle Herman Brood alumni die inmiddels het land veroverd hebben, maar je had in de vroege jaren nul nauwelijks bands uit de Domstad die de stad uit kwamen. GEM kwam nooit in de buurt van wat Kensington later werd (zo verkochten ze nooit op eigen kracht Paradiso uit), maar het speelde in zijn hoogtijdagen wel honderd shows per jaar. Ze waren 3voor12 darlings, maar ook local heroes. Als de band een thuiswedstrijd speelde, kwam iedereen in de stad opdraven. Precies zoals nu.

Geflankeerd door de Groningse garagerockers Green Hornet en de indiesleaze voortrekkers van zZz (die 'het' nog hebben!) focust GEM zich voor deze eenmalige terugkeer op Escapades, het tweede en beste album van de vier. Het is een plaat vol grote avonturen en kleine avontuurtjes, over het zoeken van opwinding en leven in het nu. De eerste drie nummers staan nog in het teken van het brakke zaalgeluid, maar dan beginnen de klinkende refreintjes en de slim langs elkaar schuivende gitaarhooks van Bas de Graaff en Vincent Lemmen er langzaam doorheen te komen. Als vanouds speelt GEM ‘alles vooruit’, zoals frontman Maurits Westerik het zegt, met achter hem de backdrop van het cartoon-riddertje dat niet te verbloemen rimpels heeft van tien jaar op zolder. Je voelt ook weer de melancholie die er altijd al in zat, en die met de jaren een nieuwe dimensie heeft gekregen.

Deze reünie is dus een tijdcapsule, met als toeschouwers een hele batterij kinderen die geboren werden nadat het avontuur ten einde was, side stage met verantwoorde koptelefoons. Voor ‘Fight On’ haalt Maurits Westerik zijn zoon het podium op om mee te trommelen, en dat is in al zijn ongemakkelijkheid ontwapenend. In het publiek de ontwerper van concertposters die nog net zo'n grote bek heeft. De concertveteraan van toen die nog veteraner is geworden. Die twee die elkaar toen nog helemaal niet kenden terwijl ze er wel allebei bij waren. 

De gitarist met dreadlocks uit de poppunkband waar het nooit wat mee werd, die inmiddels de manager van de grootste band van het land is. De labelbaas die gisteren nog naar Middelburg was om een nieuwe band te tekenen. De marketeer die vijf keer vertrok bij Tivoli maar er ook vijf keer weer terugkeerde. Ik, de gelouterde concertrecensent van dienst, voor wie GEM ooit de eerste band was die hij interviewde. En Maurits Westerik zelf, die groeide uit tot een bekende kop achter de schermen, van platenmaatschappij Beggars tot tegenwoordig directeur van Best Kept Secret, het festival dat hij leidt op gut feeling, net als zijn band.

‘Let it out, why wait any longer’, raspt Maurits Westerik in ‘Let Is Out Get It Out’. Zo was het toen, zo is het nog steeds.