Op de tweede Lowlandsdag staan bovenin onze top 13 de zegetocht van Raye, het emotionele einde van FKA Twigs' Eusexua tour en Sef die eindelijk over de Alpha zegeviert.

13. Papa Roach

Nostalgie-acts doen het de laatste jaren goed op Lowlands. Na de glorieuze en suikerzoete terugkeer van de Sugababes vorig jaar, is het nu de beurt aan zo ongeveer het diametraal tegenovergestelde. Nu-metal was dood en begraven maar we zijn inmiddels twintig jaar verder en het mag weer. Dus verzamelen werkelijk álle mannen van boven de vijfentwintig zich in de Heinekentent, om gezamenlijk 25 kaarsjes (en nog meer vlammenwerpers) uit te blazen met de Californiërs van Papa Roach.

Lees hier de hele recensie.

12. Dar Disku

‘I want everyone to come together. Get your spirit free. Forget about the terrible things in the world. And have a good time,’ roept Dar Disku’s drummer enthousiast. ‘Yallah!!’ is daarop het enige toepasselijke antwoord dat het publiek terugkaatst. Iedereen heeft zin in een flinke dosis festival-esque escapisme.

Lees hier de hele recensie.

11. HiTech

Shake that booty! Ass, dick en pussy: dat is waar het leven volgens HiTech om draait. De schunnige teksten vliegen ons om de oren bij de ghettotech van het trio. Na amper twee weken geleden Dekmantel op de kop te hebben gezet, hadden we niet verwacht de groep zo snel weer terug te zien.

Lees hier de hele recensie.

10. Suki Waterhouse

Wow, wat is Suki Waterhouse cool. Haar outfit, haar perfect rommelige kapsel, geaccentueerd door een ventilator die precies op de juiste manier in haar gezicht blaast. Met bezwerende armbewegingen à la Stevie Nicks danst ze over het podium. Soms staat ze stil in een rockster-powerpose: microfoonstandaard in de hand, één arm omhoog, één knie gebogen. Geen wonder dat de 32-jarige Engelse gecast is als het hoofdpersonage in Daisy Jones & The Six, een televisieserie over een gefictionaliseerde versie van Fleetwood Mac: de rol van rockster past haar perfect.

Lees hier de hele recensie.

9. Squid

Hoe begin je in hemelsnaam met het omschrijven van Squid? Met hun laatste album Cowards hebben ze het postpunk-label definitief van zich afgeschud en omarmen ze totale abstractie. Gamelanintro’s, koebelsolo’s, cornetintermezzo’s, eindeloze gitaarsoundscapes, buitenaardse synths, atonale gitaarpartijen, goth-orgels en kerktoonladders: Squid durft alles. Over het geheel schreeuwt zanger/drummer/cultleider Ollie Judge teksten over kannibalisme, riooltoerisme en seriemoordenaars.

Lees hier de hele recensie.

8. LA LOM

Alsof je in slowmotion, kletsnat van het zweet, je een weg baant door Mexicaanse woestijnen. Slentert door de straten van Bogotá. Of je vergaapt aan de wilde golven in het Peruaanse Lima. Zo voelt de muziek van LA LOM, of wel Los Angeles League of Musicians. De groep maakt filmische muziek pur sang. Niet zo gek ook. Ze begonnen in de lobby van het Roosevelt Hotel aan Hollywood Boulevard in LA, als verzorgers van de achtergrondmuziek.

Lees hier de hele recensie.

7. Sylvie Kreusch

Het überherkenbare ‘Merci!’ klinkt en we houden onze adem in. Hallelujah voor Sylvie Kreusch, die hier is om onze kater te verzachten en onze kleine oogjes te doen sluiten. Eerder zeiden we al dat haar performance zo gelikt en getraind is dat het wel magie lijkt, en dat moeten meer mensen gezien hebben. Het is voor voor deze vroege zaterdagmiddag hartstikke gezellig in de Heineken. Kan ze onze verwachtingen waar maken?

Lees hier de hele recensie.

6. Vampire Weekend

Sjongejongejonge, wat wordt er een flink potje gemusiceerd op het podium bij Vampire Weekend! Dat blijkt al vanaf de showopeners ‘Ice Cream Piano’ en ‘Classical’ van het laatste album (barokke songs vol buitelende viool- en pianopartijen, en zelfs operazang en klavecimbel in die tweede!) tot aan slotsong Walcott (wanneer Ezra Koenig z’n plectrum het publiek in gooit voordat hij van het podium stapt).

Lees hier de hele recensie.

5. The Murder Capital

Je hebt Lowlands acts die de lichtvoetige festivalsfeer belichamen en vooral een vrolijk feestje proberen bouwen. The Murder Capital staat daar mijlenver vanaf. ‘We see your flag, we love you,’ zegt frontman James McGovern tegen een toeschouwer die met een Palestijnse vlag zwaait. Als Ierse band voelt het vijftal een sterk verwantschap met de onderdrukte Palestijnen en hebben zich de afgelopen jaren ontwikkeld tot een belangrijke stem voor Gaza. Hun woede, verdriet en troosteloosheid over de staat van de wereld zijn echt en pijnlijk herkenbaar. Dit is geen doemdenken, dit is urgentie.

Lees hier de hele recensie.

4. Chappell Roan

Zodra ze losbarst, valt op hoe natuurlijk Chappell op het podium staat. De enorme Alpha (15.000 man) bespeelt ze schijnbaar met gemak. Ze springt over het podium, rent die trappen op, verschijnt dan ineens weer op een van de balkonnetjes. Regelmatig kijkt ze bewust in de camera’s, zodat ze je ook vanaf de grote schermen recht aankijkt met een doordringende blik. Haar stem is al even krachtig, met het ene moment een power-uithaal met een herkenbare snik die bijna tegen jodelen aan zit, en dan weer een zachte, bijna fluisterende zin. 

Lees hier de hele recensie.

3. Sef

Eindelijk gerechtigheid! Bizar eigenlijk, maar nooit eerder stond Sef solo op Lowlands: hij mocht al eens opdraven met Flinke Namen way back in 2009, werd vorig jaar last-minute ingevlogen met Abel en speelde tussendoor nog allerlei gastrolletjes in de shows van Dio, The Opposites en Jungle By Night. Maar in zijn eentje de stap naar de Alpha? Die had Sef zelf ook niet verwacht te maken. ‘Ik kan jullie wel vertellen: ik heb tantu lang hierop gewacht!’

Lees hier de hele recensie.

2. FKA twigs

Zo zegt FKA twigs concerten af, zo krijgen we er eentje cadeau. Zo voelde het toen Lowlands kort voor het festival de avant-pop-ster toevoegde. Een mooie kans om de Eusexua tour nog te zien: vanavond is de laatste show van de tour. Dat geeft een extra emotionele lading bij de zangeres en haar crew, die overslaat op het publiek.

Lees hier de hele recensie.

1. Raye

Raye komt op als een wereldster uit het oude Hollywood. Een classy zwarte jurk, Balenciaga-zonnebril, blote voeten, band strak in pak, haar naam in grote lichtletters achter zich. En na die moeiteloze uithaal in opener ‘Oscar Winning Tears’, ziet iedereen die een plekje in de Alpha heeft bemachtigd: dit wordt een absolute zegetocht.

Lees hier de hele recensie.