Drake speelt wisselvallige thuiswedstrijd in de Ziggo Dome Drake speelt wisselvallige thuiswedstrijd in de Ziggo Dome

Tien minuten na de afgesproken begintijd staat Drake nog niet op het podium. Bange gezichten in de zaal. Hij zal toch niet… Nee toch? Er worden weddenschappen afgesloten, en vriendengroepen denken samen terug aan die ene keer in 2017, toen deze zaal ook al vol stond toen het bericht kwam dat hij ziek was. Zou het?

Nee hoor! Als na een klein half uur de lichten doven en Drake nonchalant het trappetje naast het podium beklimt, gaat er een golf van enthousiasme door de zaal. Dit zijn zijn mensen, dit is zijn domein. De Canadese rapper maakt maar meteen duidelijk waar het hem vanavond om draait: ‘Fuck a rap beef, I’m tryna get the party lit for the bitches’, klinkt het op de opener ‘GIMME A HUG’. Het is een simpele transactie: Drake komt het feestje brengen en een knuffel halen. En die kan hij na alles wat er is gebeurd wel gebruiken.

De kans dat je de beef tussen Kendrick Lamar en Drake vorig jaar hebt gemist, is ongeveer even klein als dat Drake die zou hebben gewonnen. Twee van de grootste rap supersterren op de aardbol vochten hun vete publiekelijk uit via disstracks, en hielden de hele hiphopwereld wekenlang in hun greep. Het resultaat was eenduidig: Kendrick had met ‘Not Like Us’ niet alleen de grootste disstrack, maar dé rapsong van 2024 te pakken. En als jouw zelfverkozen nemesis wordt overladen met Grammy’s voor een track waarop hij je openlijk een pedofiel noemt, dan heb je helaas verloren… 

Maar wat doe je dan, nadat de halve wereld heeft gefreestyled op een beat waarin honend naar je wordt verwezen als ‘BBL Drizzy’? Wanneer je je imago in de pot hebt gelegd, en vervolgens je hand hebt overspeeld? Dan hou je het hoofd koel. In de nasleep van deze aanslag op zijn reputatie, kiest Drake voor een intieme show zonder decor of opsmuk. Hij laat de disstracks achterwege, en laat de streamingkanonnen in zijn catalogus voor zich spreken. En daar heeft hij er meer dan genoeg van.

‘This is for all the day ones!’, laat hij weten, alvorens oude publieksfavoriet ‘Marvins Room’ in te zetten. Veel day ones kunnen hier trouwens niet in de zaal staan – het publiek is verrassend jong (en draagt schrikbarend weinig gehoorbescherming). Maar nieuwe aanwas of niet: ze kennen hun klassiekers. Kamp Drake heeft zich vanavond verzameld, en de deep cuts worden even enthousiast naar hem terug geschreeuwd als de radiohits. 

Hoewel je bij een show van dit formaat (en voor deze prijs) voorzichtig kunt rekenen op grootse visuals of choreografieën, kiest Drake voor de intieme aanpak. Langs de volle rondte van de zaal loopt een catwalk van plexiglas, vlak boven het publiek, waarop Drake bijna de hele show te vinden is. Iedereen die vanavond een kaartje heeft gekocht, krijgt de kans om hem van héél dichtbij te zien. Slim: met zo’n omlijning valt het bijna niet op dat de Ziggo Dome niet is uitverkocht. En middenin het publiek fokt hij de meute gemakkelijk op voor het harde gedeelte van de show. ‘Nonstop’ en ‘Sicko Mode’ slaan in als een bom, waarbij de vlammenwerpers ook hun warme werk doen. De geur van zweet en het geluid van blaffende honden vullen de zaal.

De frêle jonge meiden kunnen elkaar gelukkig snel weer loslaten: hij heeft ‘ook iets for the ladies’. Met ‘In My Feelings’ en een half uurtje glibberige RnB van OVO Sound-protégée PartyNextDoor krijgt hij ook hen aan het dansen. Het is een fijne afwisseling, maar maakt de set ook wat wisselvallig. De show wil nooit echt in een bepaalde energie landen, en telkens als het momentum enigszins is opgebouwd, neemt Drake een andere afslag in de breedte van zijn discografie. Meisjes met verschrikte blikken in hun ogen grijpen elkaar vast in de moshpit, en tijdens de zwoelere nummers staan de shirtloze gasten elkaar wat verdwaasd aan te kijken. Het is een teken van zijn veelzijdigheid als popartiest, maar ook een horde op de weg naar een strakke liveset.

Daarbij loopt Drake tegen een nadeel van de decorloze show aan: als hij aan de andere kant van de zaal staat, is er voor iedereen die niet gezegend wordt met de perfecte Insta-story even niet zo veel om naar te kijken. In z’n uppie op de loopbrug zorgt hij voor een paar uitzinnige momenten, maar het is net niet genoeg om twee uur lang te blijven boeien. De lange speeches tussendoor halen het tempo er ook uit. ‘I didn’t come here by being a snake’, laat Drake ons graag even weten. ‘I came here by being nice to people.’ Luid gejuich, dit is een thuiswedstrijd. Maar toch: door dit voor zijn eigen publiek zo te willen benadrukken, laat hij ook zien dat hij die kleine evil genius uit Compton nog niet van zich af heeft weten te schudden. Voor iemand die zo graag ongenaakbaar wil zijn – zijn aanstaande album heet niet voor niets Iceman – doet Drake vanavond erg zijn best om aardig gevonden te worden. 

Drake weet de neutrale toeschouwer dus niet helemaal in te pakken, maar de vele superfans krijgen precies wat ze willen: deep cuts, hits, vuur, en zijn extreem nabije aanwezigheid. En hij vertelt nog een leuk nieuwtje: Amsterdam heeft een speciale plek in zijn hart, omdat zijn zoontje Adonis hier is verwekt. Die werd precies negen maanden na zijn afgelaste show in 2017 geboren, dus heeft hij hier in elk geval niet helemaal stilgezeten op doktersadvies.