Het is Big2 van The Opposites die de spanning breekt, met onder meer zijn kersverse tune ‘Leef Een Beetje’, een housey beat met een boodschap die naadloos in deze avond past. Daarna volgt - zij het nog altijd gedoseerd - de beloofde parade aan trouwe vrienden, met onder meer Typhoon, verloren zoon Jawat! en natuurlijk Rico. Dit concert voelt als een viering van trouwe vriendschap, mannenvriendschap wel te verstaan. Door dik en dun, met dips en onvergetelijke momenten. De ruim dertig tracks van alle verschillende samenstellingen waarin de firma Sticks opereerde voelen als een rijk palet aan emoties en herinneringen. Er is de bravoure van ‘Verre Oosten’ en ‘Strik Je Veter’, de paranoia van ‘Eigen Wereld’ en ‘Gekkenhuis’, de afkeer van napraters en wannabe's, het streven naar puurheid zonder opsmuk.
(tekst gaat verder onder de foto)
Toen Junte Uiterwijk alias Sticks zichzelf twintig jaar geleden samen met Rico en Delic op de kaart zette was rap een young man's game. Opgezwolle kwam voor niets minder dan de rapkroon en voor avond aan avond de zaal op zijn kop zetten. Maar we leven nu in 2025, Sticks is een volwassen vent, een vader, gelouterd door het leven, en hij durft het aan zijn grootste soloconcert ooit helemaal in zijn eentje te beginnen, met alleen Kubus als dj. Een half uur lang put hij uit de vele introspectieve albums die hij de laatste jaren uitbracht, het intieme Zonneschijn voorop.
Ademloze stilte
Visueel heeft zo'n Sticks-concert inderdaad weinig te bieden. Geen draaiende podiumdelen, lasers of costume changes. Sticks, dat is een wit T-shirt met een open shirt erover, een petje. En toch is het een sterk beeld als tijdens ‘Zijn We Nog Ok?’ de hele Fakkelbrigade (inclusief James en Freeze) in lijn performt. Zijn we nog ok, dat is geen vraag aan ons, aan de zaal vol vriendengroepen van way back, maar vooral aan elkaar. De een droomt nog steeds van een Porsche, de ander gaat door schade en schande nuchter door het leven maar komt wel opdagen als er geklust moet worden, de derde heeft de neiging tot somberheid overwonnen en vliegt fit de veertig in. Het is een sentimentele track, maar gelukkig ook grappig en speels, en de man die de avond leidt benadrukt dat-ie het allemaal niet voor lief neemt.
Dan legt Sticks in volle finale (ná moshpit bangers ‘Gerrit’ en ‘Hoedenplank’) de show stil en gaat hij op de rand van het podium zitten. Wie Sticks trouw volgt, weet wat er nu gaat gebeuren en de grote zaal is direct ademloos stil (op een enkele Gerrit na). Sticks begint aan ‘Lentezon’, de ode aan zijn recent overleden moeder. Zonder beats haalt hij herinneringen op aan ogenschijnlijk trivale dingen met veel betekenis: shoppen bij Claudia Sträter, een wagonlading moederlijke vragen, support van de eerste demo tot de laatste show. Hij bewijst maar weer eens dat-ie een meester is van taalbeheersing, timing en storytelling, waar ook na twee decennia weinigen in de buurt komen. De zaal durft pas weer te ademen als Sticks het glas heft op onze gezondheid en ‘Spaanse Vlieg’ serveert, een ode aan het goede leven.