Awakenings begint op nieuwe locatie met gestrekt been aan ADE25

Halfweg, woensdagavond, net voor middernacht. Normaal zal hier op zo'n moment niet zoveel reuring zijn, in dit dorpje in de periferie van Amsterdam, maar nu rijden de taxi's in colonne naar de oude suikerfabriek aan de Kristalpromenade. Halfweg? Zeg maar gerust ver weg! Met de fiets is het dik een half uur vanaf de vaste locatie van Awakenings, de iconische Gashouder. Maar die is in verbouwing, waardoor de technogigant dit jaar (en waarschijnlijk ook volgend jaar) geen gebruik kan maken van de gigantische koepel. Awakenings neemt geen genoegen met zomaar een grote hal (als die al te vinden zou zijn in de stad), maar mikt op monumentale allure. En die vond het dus hier, in een fabriek uit 1863. 

Aan zet in die enorme fabriekshal is Novah, een razendsnel opkomende dj uit - alweer - België, die ook nog eens de vriendin van Nico Moreno blijkt. Ze staat als tweede dj op de timetable na de Nederlandse Fiene, maar de zaal is al vrijwel helemaal gevuld met een perfect gesoigneerd hardtechno publiek. De kleine Belgische geeft haar trancy hardtechno met wijde ellebogen theatrale zwiepers met haar filterknoppen, om er vervolgens zelf met een dikke glimlach op rond te springen.

Wat een vuurdoop is dit voor die nieuwe hal! Anderhalf uur op weg en hij voelt al compleet ingewijd. De dansvloer zelf is vrij breed en enorm hoog, je kunt er makkelijk een goede plek vinden, tussen de mensen of aan de zijkant, overal ín het geluid. Achter in de ruimte staat een gigantische trap omhoog naar een balustrade, vanwaar je uitkijkt op de dansvloer maar grappig genoeg niet echt op de dj. Zoals we van Awakenings gewend zijn is aan elk detail gedacht: natuurlijk hangen er lampen in de enorme betonnen silo's waar je onderdoor loopt, natuurlijk zit op elke houten balk een lichtstrip. En dan is er nog een soort spiegelplafond recht boven de dansvloer, dat halverwege Novah's spervuur een LED-wall blijkt te zijn die omhoog en omlaag kan en die op piekmomenten deze nacht de hoofdrol op zal eisen.

Novah heeft een heleboel van die piekmomenten in gedachten, want ze draait met een enorm tempo van klapper naar klapper. Harde techno heeft altijd wel onderdeel uitgemaakt van het spectrum van Awakenings. In de early days van het zomerfestival had je altijd een schranz tent met namen als Pet Duo, Frank Kvitta en Mario Ranieri, een tent waar je publiek zag dat duidelijk nergens anders heen ging. Toch was de harde vibe uit die tijd wezenlijk anders dan wat we nu hardtechno noemen (en waarover vaak genoeg denigrerend gezegd wordt dat het toch allemaal niks nieuws is). Maar de harde techno van destijds was inderdaad precies dat: techno, maar dan harder en sneller. De main acts van vanavond excelleren door binnen een set - soms zelfs binnen een track! - steeds van genre te switchen. Van maat naar maat wordt je op het verkeerde been gezet.

Bij Novah hoor je in een pulserende techno groove opeens een typische trance bassline opduiken. En daarna een volbloed handen-omhoog-Goden-melodie, dan heel even een hardstyle kick, zo een waarbij een hoog piepgeluid als een schreeuwend varkentje op de hielen gezeten wordt door een moordlustige bass. Maar voor je het woord hardstyle (zie je wel!) hebt kunnen uitspreken is die kick alweer weg en zitten we terug in de smerige lompe techno, uiteraard nog altijd gebracht met een glimlach. ‘You look miserable’, zegt een TikTok influencer type met een Spaanse tongval tegen uw verslaggever. Ze draagt een zwart ultrakort broekje, een zwarte top met glimmertjes en haar zwarte haar in twee kittige knotjes. Goh, dat valt wel mee toch? Ik sta me hier aardig te vermaken met de wild dansende mensen achter de dj, die hun vuisten opsteken naar Novah.

De Belgische krijgt trouwens wel wat puntenaftrek voor het draaien van wel érg veel overbekende hits (van Zombie Nation tot The Cardigans tot MGMT tot de onvermijdelijke KI/KI versie van Fatima Yamaha). Het publiek gaat daar overigens uitstekend op, maar nota bene I Hate Models laat even later zien dat het ook best iets subtieler kan. Of nou ja, subtiel, die term is in zijn algemeenheid natuurlijk totaal niet besteed aan de gemaskerde Franse showpony. Hij heeft nogal een typisch maniertje, waar al heel wat memes op gebaseerd zijn, en dat gaat als volgt: gillende break met roffelende snares, zijn rechterhand helemaal omhoog, nog hoger, nog hoger, het zweet over zijn ontblote bovenlijf, en dan zodra de drop landt switchen naar een stamp met zijn linkerbeen die hem binnen vijf jaar een kunstheup gaat opleveren. Zo af en toe springt hij even bovenop de draaitafels of schreeuwt hij ‘Amsterdam!’ in de mic, maar altijd is hij op tijd terug aan de knoppen om je het gevoel te geven dat hij de drop zelf ter plekke maakt. 

I Hate Models begint zijn set venijnig en doet niet aan lange opbouw van spanning, maar zijn stijl is stoerder en hij grijpt net iets minder naar pop-edits en andere hits. Hij heeft ze wel hoor, een knipoog naar ‘Hollaback Girl’ bijvoorbeeld, vermorzeld door een distorted break, een vuige remix van ‘Satisfaction’ (draaide Novah deze niet net ook al?) en een flard Limp Bizkit. Oh ja, natuurlijk, I Hate Models’ stijl verhoudt zich inderdaad tot techno als nu-metal tot Metallica. Maar hij gooit ook een curveball van dj g2g met gekke breakbeats, hij lokt de lasers uit de tent (ze happen) met Ray Volpe’s ‘Laserbeam’. Hij sluit zijn set met de vuile industrial trance van V-TEC en een speedy electroclash edit van een Spaanse wave hit van El Columpio Asesino, om vervolgens het stokje over te dragen aan het Italiaanse duo 999999999.

Lichte paniek bij de Spaanse TikTok-influencer die me zo aardig miserable noemde en het nu zelf ineens is. De security heeft zojuist het backstage podiumpje naast 999999999 en het publieksdeel achter het duo leeggeveegd. Ja maar. Nee, nu niet. Ze begint te foeteren, want no phone policy of niet, hoe moet het nu met haar sociale media? 999999999 wil duidelijk niet te veel pottenkijkers of hete lichamen in de buurt. Het duo groeide net als I Hate Models na covid in no time uit tot headliners van formaat. Dat doen ze met een Ableton Live set waarin ze hun overstuurde acid vermengen met opvallend veel eigen edits van dance classics, van ‘Pump Up The Jam’ tot ‘Harder Better Faster Stronger’ en tot besluit zelfs Underworld’s ‘Born Slippy’. Je vraagt je toch af of het echt nodig is, of de zaal niet net zo hard los zou gaan als de set enkel uit hun eigen grimmige acid zou bestaan?

Terwijl jonkies Azyr en Cloudy met enorm veel fun de closing duties van de eerste avond voor hun rekening nemen zegt een Indiase bezoeker bij de kluisjes: ‘Are you going?’ Hij komt elk jaar naar ADE en al zijn kaarten zijn meteen maar ingezet op deze avond. Zijn lichtblauwe zonnebril hangt op het puntje van zijn neus, op zijn lip plakt een lolly. Hij is zeker niet de enige die deze eerste avond meteen maar uit gaat spelen, en dat is op de woensdagavond zeker geen gegeven. ‘Jouw ADE is een marathon’, zegt hij, ‘Ik snap het!’ ‘Have fun!’