ADE25: Detroit-tovenaar Jeff Mills regeert Fabric’s nachtkapel ADE25: Detroit-tovenaar Jeff Mills regeert Fabric’s nachtkapel

Beneden dreunt het al. Gigi FM staat voor een menigte die net is binnengekomen, maar al volledig wordt meegesleurd. De bas beukt als een hartslag door de ruimte, raast tussen je tenen door en kruipt omhoog langs je ruggengraat. Westerweelde neemt de transformatie tot Fabric’s dansnacht serieus: dikke line-array-installatie, extra versterking ernaast hangen, het geluid staat op standje tinnitus. De muren, normaal nog herkenbaar van bruiloften en borrels, verdwijnen achter zware gordijnen. En dan dat gigantische scherm, waarop duistere visuals vloeien in droomachtige landschappen.

Bliksemsnelle twists
Als DVS1 zijn set opent, breekt de hel los. Zijn eerste track is een duistere belofte: een stem gromt iets onheilspellends, terwijl een scherpe, zingende toon door de zaal snijdt als koude lucht. De bas laat de vloer brullen; ‘Raubzug’ zit vol buitenaardse echo’s, schietende ZAP’s en industriële texturen. DVS1 staat achter de mixer alsof hij hete olie aan het roeren is: geconcentreerd, met bliksemsnelle twists. Elke beweging brengt een nieuw element naar voren. Hij houdt zich vast aan de mixer als een rallycoureur die met één verkeerde beweging een ravijn in kan vliegen; geen ruimte voor opbouw of rust, dit is techno als storm, een reeks gecontroleerde explosies. Vanaf de dansvloer lijkt DVS1 één te worden met zijn booth. De contouren van zijn silhouet steken scherp af tegen het megascherm, waar visuals kolken als vloeibare lava. De dansende menigte achter hem vervaagt tot een horizon van silhouetten in het allesverslindende licht. Het ziet er waanzinnig uit, bijna filmisch, maar de schaal van het scherm slokt ook iets op. Het samen dansen verandert in staren; lichamen wiegen meer dan dat ze bewegen, alsof iedereen probeert mee te ademen met de visuals in plaats van met de beat.

Verslag gaat door onder foto.

Ergens bij de toiletten roept iemand: “Jeff Mills man, he’s a fucking sicko, he’s still kicking it.” En even later verschijnt hij, de Detroit-tovenaar zelf. Geen poespas, geen warming-up: een 140 bpm-kick tikt als metronoom, en dan vult hij die ruimte met TR-909-snares en claps, met meedogenloze precisie ingespeeld. Kalm staat hij achter zijn ruimteschip aan apparatuur, zijn handen bewegen snel maar nooit gehaast. Visuele cues op de CDJ’s zijn overbodig: Mills draait op gehoor, gevoel, intuïtie. Dan barst het los: ‘The Bells’. De reactie is instinctief, dierlijk bijna. Mensen stuiteren, schreeuwen, lachen. Achter de booth vormt zich een kleine horde van bezeten dansers. Mills gooit er nog een paar tempoverhogingen in, trekt tracks plotseling leeg om de onderliggende lagen in hun naakte glorie te laten horen. Geen dj-mix, maar een demonstratie van meesterschap. Hij speelt met spanning en loslaten, met chaos en controle. Techno op zijn zuiverst: spiritueel en meedogenloos tegelijk. Jeff Mills lijkt te spelen met zijn laatste track; telkens als je denkt dat het klaar is, breekt er na een seconde stilte een nieuwe storm los — een tsunami van drumpatronen die de zaal nog één keer opslokt.

Wanneer de laatste golven van Mills’ set uitdoven, verandert de energie. Van beneden sijpelt een warme groove omhoog, boven bij Loud-Contact zijn Hector Oaks, Adiel en Quest hun vijf uur durende back-to-back aan het killen. De draaitafels krijgen geen seconde rust; platen erop, eruit, weer terug de hoes in. Zelfs het balkon staat nu vol, de booth omsingeld, mensen dansen er bijna ín. Geen megascherm, geen duistere visuals, alleen warmte, zweet en grijnzende gezichten. De baslijnen rollen als een ode aan ‘Billie Jean’, en als dat refrein uiteindelijk echt langskomt op 1.25 speed met een genadeloze kick eronder, zingt iedereen mee. Na de drum drills en staalharde set van Jeff Mills voelt dit als een wedergeboorte. Funky, los, euforisch. Mensen klimmen op dranghekken, zwaaien, lachen. Het contrast is precies wat de nacht nodig heeft, het bewijs dat house en techno elkaar niet verdringen, maar versterken.